zondag 18 december 2011

Psalm 2: zeer actueel: De EU, Crisis, VN, Islam, Jeruzalem

Bij het lezen van Psalm 2 ontdekt u hoe verbazend actueel deze psalm is.
Onderstaand vindt u een uitwerking van deze Psalm.

Psalm 2: 1-3

Waartoe leidt het woeden van de volken,
het rumoer van de naties? Tot niets.
De koningen van de aarde komen in verzet,
de wereldmachten spannen samen
tegen de HEER en zijn gezalfde:
‘Wij moeten hun juk afwerpen,
ons van hun boeien bevrijden.’

Bovenstaande tekst is ongeveer 2800 jaar geleden geschreven, maar zou zo maar profetisch betrekking kunnen hebben op onze tijd.

Waar in die tijd de leiders bezig waren om hun eigen weg te kiezen, zonder God, of zelfs tegen God, zien we dat ook in deze tijd nadrukkelijk en bewust gebeuren.

Expliciet kun je dit vaststellen indien je kijkt naar de geestelijke basis van bijvoorbeeld de Europese Unie. De EU heeft een handvest, waar alle landen over hebben gestemd. Frankrijk en Nederland stemde tegen dit handvest. Toch is uiteindelijk het handvest aangenomen, de leiders gaan gewoon door met hun plannen.
Wat staat er echter in dit handvest ? Of, wat staat er eigenlijk niet ?
Alles wat naar God verwijst, of te maken heeft met de Bijbel of Jezus, is weggelaten.

“Het handvest van de EU is hiermee een kind van de Franse Revolutie”, aldus de voormalige Franse president Chirac.
Chirac doelde hiermee op de twee belangrijke kreten die symbool staan voor deze revolutie, namelijk : Ni Dieu, ni maître, geen god en geen meester!

Het handvest is dus gebaseerd op het ontkennen van God, God als meester en schepper van het heelal.
Hier lezen we dus expliciet de eerste drie verzen van Psalm 2: “Wij moeten hun juk afwerpen, ons van hun boeien bevrijden” .

Het is de pure opstand van de moderne mens, het humanisme, tegen God. God is voor hen voorbij, men wil doen wat men zelf wil en zich niet onderwerpen aan God.


Een medewerker van het Europese Parlement in Straatsburg wees op de wijze waarop het kantoorgebouw gebouwd is en vermelde daarbij dat het gebouw van het Europese Parlement de tweede torenbouw van Babel moest voorstellen. Hij voegde daaraan toe: “ En dit keer zal het ons wel lukken” 
Dat is dus een geest die rond waait in het Europees parlement.

Als we verder lezen in Psalm 2, lezen we gelukkig in vs. 4: “Hij die in de hemel zetelt lacht en spot met hen”. Met andere woorden: Hij heeft de touwtjes gelukkig in handen.

Wat zal God echter met onze leiders doen, met de tijdsgeest die heerst ?
We zijn in de 20ste eeuw lang rijk gezegend geweest. Hardwerkende mensen hebben na de tweede wereld oorlog Europa met behulp van God kunnen opbouwen en voorspoed kunnen brengen. De materiele welvaart groeide enorm. En dan nu, de huidige leiders die zeggen: “ Geen God, geen meester” 

Laat God dit allemaal zomaar gebeuren ? Nee, God lacht en spot met deze leiders en haalt langzaam zijn zegeningen weg.
We zien dat in deze tijd heel duidelijk gebeuren en dit is nog maar het begin.
De materiele zegeningen worden weggehaald, we geraken van de ene crisis in de andere, onze zekerheden vallen langzamerhand weg en de onrust neemt toe.

Geen enkele leider kan iets beginnen tegen het handelen van God, De VN niet, Obama niet , Poetin niet, Ahmadinejad niet…..

Psalm 2 gaat dan verder met vs. 5 en 6:
Dan spreekt God tot hen in woede,
en zijn toorn verbijstert hen:
‘Ikzelf heb mijn koning gezalfd,
op de Sion, mijn heilige berg.’

De leiders van deze wereld zijn bezig om alles wat met God te maken heeft aan de kant te schuiven, te ontkennen of te negeren.
Dit trachten ze ook te doen inzake Jezus, Jeruzalem en het Joodse volk.

De koning in vs. 6 is echter Jezus, de Christus. Zijn koninkrijk en Sion, de heilige berg in Jeruzalem, horen bij elkaar.

Er is iemand die dit heel goed in de gaten heeft, namelijk de duivel. De duivel kent dit vers beter dan wie dan ook, ook beter dan de kerken.

De koning, Jezus en Sion. Sion is in de eerste plaats de tempelberg, waar God woonde. Daarnaast is Sion een aanduiding voor heel Jeruzalem.
God zegt tegen alle bewegingen in: “Ik heb ook een koning, namelijk de Koning der Koningen, die zijn Koninkrijk krijgt, dat zichtbaar zal worden op de Sion, de plaats waar hij zal wonen”
Is het dan vreemd dat, als gevolg van de geestelijke strijd die gaande is, dat uitgerekend de Islam op het heilige der heilige twee Moskeeën heeft gebouwd, de Rotskoepel en de Al-Aqsa moskee ?! Is het niet opvallend dat juist op deze plek, op de rand van de Rotskoepel, staat: “God heeft geen zoon” ? Is dit niet het bewijs van de opstand tegen God en de ontkenning van de heilsboodschap om zo de mensen bij God weg te leiden ? Dit IS het werk van de duivel !

Het woord van God zegt dat: “`Ik mijn zoon tot Koning heb gesteld”  terwijl de Islam zegt dat God geen zoon heeft en dit zegt op de plek waar in de toekomst Jezus Christus als Koning der Koningen zal wonen.
Het is niet voor niets dat de Moslims de oostelijke toegangspoort hebben dicht gemetseld, omdat ze hiermee denken te voorkomen dat Jezus door deze poort zal kunnen terugkomen, zoals in de bijbel staat vermeld.

Er is een enorme geestelijke strijd om Jeruzalem gaande, omdat Jeruzalem in feite het hart, de woonplaats van onze Koning zal zijn in de toekomst.  Hier komt in feite de opstand tegen God en zijn plannen maximaal samen.  De duivel weet dit en schakelt zoveel mogelijk middelen in.
We zien deze opstand steeds meer toenemen als we kijken naar de houding van Europese landen tegenover Israël en het Joodse volk.  We zien dit in de houding van de officiële vertegenwoordiging van de wereld, de VN, tegenover Israël. We zien dit in de krampachtige poging van de Arabisch/Islamitische volken om de Joodse geschiedenis van Jeruzalem uit te wissen en Jezus zelfs te voorzien van een Palestijnse identiteit.

Maar God zegt: Het is MIJN heilige berg! En dus niet van Moslims of de Islam.

In dit licht kunnen we ook een gedeelte van Zacharia 14 hier bij betrekken. “3. Daarna zal de HEER uittrekken en de strijd tegen die volken aanbinden, net als weleer. 4 Die dag zal hij zijn voeten op de Olijfberg planten, ten oosten van Jeruzalem”
Geen vergeestelijking dus, gewoon feitelijk, fysiek, in Jeruzalem, op de Olijfberg.
En in vers 9 staat: “En de HEER zal koning worden over de hele aarde. Dan zal de HEER de enige God zijn en zijn naam de enige naam”

We zitten daar mogelijk nu nog een eind vandaan, of misschien niet, maar zie de geestelijke strijd die hier gaande is.
Wat God wil staat lijnrecht tegenover hetgeen de volkeren en de VN willen. Met andere woorden: de leiders van de wereld houden geen rekening met God en zijn woord. Ze kiezen er voor om geen rekening te houden met zijn woord !


Een aantal andere teksten in de bijbel onderbouwen de toekomstige positie van Jeruzalem. Zo lezen we in Ezechiël 37 dat God zegt: “ Ik stel mijn heiligdom in het midden van mijn volk en zal daar blijven wonen tot in eeuwigheid”  en in Jesaja 2 staat dat “de volkeren zullen opgaan naar de berg van de Heer”  en dat ze daar God zullen gaan eren en dienen en dat vanuit Sion de wet zal uitgaan en het woord van de Heer vanuit Jeruzalem. 

Natuurlijk is het dan niet vreemd dat Jeruzalem in deze tijd zo vaak in het nieuws is. Maar de wereld heeft niet in de gaten dat dit een gevolg is van de geestelijke strijd die gaande is. Jezus komt terug, in Jeruzalem, en de duivel weet dit als geen ander !

Deze geestelijke strijd zal alleen maar erger worden. Zacharia 12 vs. 2 en 3 laten dit ook zien. “Ik zal van Jeruzalem een beker wijn maken die de omringende volken bedwelmt. Als Jeruzalem wordt belegerd, zal ook Juda onder de voet gelopen worden. Op de dag dat alle volken op aarde tegen Jeruzalem oprukken, zal ik van de stad een zware steen maken waaraan haar belagers zich vertillen”

God zegt: “Ik heb immers mijn koning gesteld over Sion, Mijn heilige berg (de tempelberg) . Daar zal in de toekomst Jezus Christus wonen.  Weg zullen dan zijn die twee moskeeën.

Terug naar Psalm 2: vs. 8 en 9: God geeft hier alle macht aan Jezus over de aarde:
Vraag het mij en ik geef je de volken in bezit,
de einden der aarde in eigendom.Jij kunt ze breken met een ijzeren staf,
ze stukslaan als een aarden pot”  Jezus, de Koning, regeert !

In vers 10 en 11 waarschuwt God de leiders van de wereld expliciet: “
Daarom, koningen, wees verstandig, wees gewaarschuwd, leiders van de aarde.11 Onderwerp u, toon de HEER uw ontzag,
breng hem bevend uw hulde.” 

Hier worden de leiders dus opgeroepen niet langs God heen te leven. Wat een ontzetting moeten we dan voelen als de wereldleiders “ geen God, geen meester”  accepteren.

In vers 12 roept hij de leiders en de wereld op om zijn Zoon eer te bewijzen: “Bewijs eer aan zijn zoon met een kus, anders ontvlamt zijn woede, en uw weg loopt dood, want bij het geringste ontsteekt hij in toorn. Welzalig wie schuilen bij hem.”

Welzalig, het Hebreeuwse woord, betekent: GERED, verlost,… Als we maar naar God terugkeren !


We zien dus door de hele tekst heen de enorme actualiteit van Psalm 2. Ook geeft het zicht op de tijd waarin we leven. We zien hier door alles heen de geestelijke strijd die gaande is in de wereld, de duivel die de opstand tegen God van deze wereld leidt.


Er rest ons dan ook niets anders dan te bidden voor onze leiders. Onze leiders in de kerken, onze regering, de leiders van Europa en die van de VN. “Keer terug naar de Heer uw God”  en laten we bidden “ Laat “Uw koninkrijk kome, laat Uw wil geschiede”. “Heer, bespoedig Uw plannen, maak een einde aan de gebrokenheid van deze wereld”

Heer kom spoedig terug, Maranatha !


dinsdag 27 september 2011

Een evaluatie van het "vredesproces" tussen Israël en de Palestijnen

Afgelopen vrijdag hielden Abbas en Netanyahu hun speech voor de VN. Zowel qua inhoud als uitkomst waren deze toespraken niet verrassend. Alhoewel ik niet blind ben voor politieke motieven vond ik de speech van Abbas weer schrijnend leugenachtig

Palestijnen die vrede willen ? Tja, veel burgers zouden dat zeker willen, maar dan vooral in hun eigen land, randvoorwaarden voor vrede, veiligheid en democratie die gesteld moeten worden door de eigen Palestijnse leiders voor hun eigen bevolking.
Wat betreft de Palestijnse leiders ben ik er zeker niet van overtuigd dat ze daadwerkelijk vrede willen. Zolang het haatonderwijs over Joden voortduurt, pleinen en straten vernoemd worden naar zelfmoordterroristen, de haat tegen Joden groter is dan de liefde voor hun eigen kinderen, Hamas überhaupt geen JOODSE staat accepteert, is er natuurlijk geen enkel zicht op daadwerkelijke vrede.

Onderstaande video geeft trouwens een aardig beeld van het zogenaamde vredesproces en de daadwerkelijke bereidwilligheid van de Palestijnse leiders om tot vrede te komen.
Stel, echt stel, dat er een vredesverdrag komt, wat zou dat betekenen voor de Palestijnen en met name Hamas ? Dan zou de legitimiteit onder hun strijd wegvallen tegen Israël, hun echte doel is namelijk geen vrede met Israël, maar Israël vernietigen als staat. Dat heb ik zelf niet verzonnen, dat staat in het Handvest van Hamas en wordt keer op keer tot op de dag van vandaag ook uitgesproken.

Maar goed, kijk voor het vredesproces eens naar onderstaande video.

zaterdag 24 september 2011

Kanttekeningen bij reactie van Plaisier op brochure Onopgeefbaar Verbonden

Maandag 19 september jl. vond in Nijkerk de studiedag  van het Platform Kerk en Israel plaats. Onderdeel hiervan was de reactie vanuit de PKN door A.J. Plaisier op de brochure "Onopgeefbaar verbonden"

In de eerste plaats wil ik begrip tonen voor de lastige positie van Plaisier, die inhoudelijk moet reageren op allerlei uiteenlopende meningen binnen de PKN op het Israëlisch Palestijns conflict. Een conflict waarbij qua reacties iedere jota op een weegschaaltje wordt gelegd.

Toch heb ik moeten constateren dat de reactie van Plaisier  vooral een veilige "bestuurlijke" reactie is, gericht op het vermijden van polarisatie en de scherpe kanten afhalend van de verschillende standpunten. Als een vader die zijn zonen maand tot gematigdheid en het zicht op elkaar niet te verliezen. Moeilijke complexe zaken niet uitdiepen om de onderlinge vrede te bewaren.

Maar kan zo'n reactie in relatie tot het Israëlisch Palestijns conflict wel? Mag, moet je niet meer verwachten van het leiderschap van de PKN? Is de reactie niet te veel gericht op "de club bij elkaar houden" dan op de inhoud? Of heeft Plaisier weldegelijk zijn visie/ de officiële PKN visie op dit conflict uiteengezet en twijfelt hij dus echt aan de landbelofte?

Wat mij opviel is de opmerking van Plaisier inzake de visie van de opstellers van het document Onopgeefbaar Verbonden dat dit vooral een normatieve geschiedenisvisie is en dus niet op het heden en de toekomst. Dat vind ik nogal een stelling. Staat het oude testament niet vol van voorzeggingen, juist ook m.b.t. het handelen van God met zijn volk in de toekomst ?
Of acht Plaisier deze voorzeggingen niet meer relevant?

Uit zijn reactie concludeer ik tevens dat voor hem het oude testament niet meer is dan geschiedenis en dat in het Nieuwe testament alles samenkomt en het oude dus ook oud en afgedaan is!
Dat in het OT geschreven staat dat God de Joden uit alle landen bijeen zal brengen wordt volgens hem in het NT niet ondersteunt. Dus afgedaan? Maar dat is een vreemde redenering.
Net zoals iedere schrijver van een boek aan het begin van een nieuw hoofdstuk niet zal beginnen met de opmerking dat al wat daarvoor geschreven nog steeds van kracht is, gebeurt dat ook niet in het NT. Zolang niet geduid wordt dat het geschrevenen niet meer telt, mag de lezer er van uitgaan dat het verhaal voortgaat. Nog belangrijker: Veronderstellen dat het NT iets ANDERS zegt dan het OT betekent impliciet dat God, die door profeten heeft gesproken, onbetrouwbaar is.  Het getuigt misschien wel van de hoogmoed waar Paulus ook over spreekt indien we aannemen dat God in het NT niet meer bedoeld wat in het OT beschreven staat.

Toch kan de redenatie van Plaisier ook uit iets anders voortkomen. Steeds spitst de discussie zich toe of de universaliteit van het Heil in Jezus Christus een plan met Gods volk in de wegstaat of zelfs overbodig maakt.
Zou het niet zo kunnen zijn dat naast het Heil in Jezus Christus God ook een plan heeft met het Joodse volk en dat er geen keuze gemaakt hoeft te worden? Zou juist, gezien de weg die God is gegaan met zijn volk in het verleden en alle voorzeggingen in het OT, dit niet duiden op de nog immer grote relevantie van het OT en hebben we niet te makkelijk ons blikveld versmald tot "slechts" de betekenis van het Heil in Jezus Christus ?

Zoals Plaisier zelf Paulus citeert inzake het mysterie van de weg van God met Israël, wil ik wijzen op Exodus 19:5-6 En Gij zult een koninkrijk van priesters zijn en een heilig volk!
Ligt mogelijk hierin niet voor ons een bijzonder en verborgen geheimenis?
Verstandig lijkt het mij om de bijbel in zijn complete samenhang te blijven onderzoeken en te beschouwen als een geheel en ons niet te laten vangen in een gedwongen keuze voor of Israël of voor Jezus, een keuze voor of het OT of het NT. Israël is mijn inziens geen vervanger voor Christus of andersom, maar maken beiden onderdeel uit van Gods plan.

Jezus en Israël centraal stellen, verdieping, samen met onze Joodse broeders, continue het gesprek blijven aangaan en faciliteren, is naar mijn idee de roeping van de PKN, meer dan alleen te kiezen voor bestuurlijke veiligheid.

maandag 29 augustus 2011

Hoe antisemitisme vrede dwarsboomt !

Soms heb je van die artikelen waarvan je wilt dat iedereen die leest. Zoveel relevante informatie, die helder en onderbouwd de achtergronden van het Israelisch-Palestijns conflict beschrijft !
Een artikel dat aantoont dat het conflict al lang ontstond voor de oprichting van de staat Israel in 1948!
Een artikel dat aantoont dat het geen conflict om land is, maar een strijd is tegen Joden en ten diepste een religieus conflict is. Met de Nazi's als grote gangmaker !

Dit artikel is zeer de moeite waard om te lezen en is geschreven door David Patterson.


Despite the obsessive preoccupation with Israeli building activities in the West Bank and East Jerusalem, the greatest obstacle to peace between the Israelis and the Palestinians is almost never mentioned in media accounts: virulent, jihadist hatred of Jews. Contrary to what many assume, however, jihadism in its current form is not a throwback to some medieval mindset but a confluence of traditional Islamic teachings and the anti-Semitism and extermination goals of Nazism.
Without understanding how the latter has influenced the former, it would be difficult to identify how modern jihadists find a basis for some of their pronouncements. For example, a faithful Muslim could arguably support a Jewish presence in historic Palestine since the Qur'an designates the Land of Israel as a dwelling place for the Jews, to which they will be returned as the last days approach.[1] Clearly this viewpoint runs counter to the jihadists' agenda as well as their rhetoric. But it is through their rhetoric that the deadly adaptation of Nazi views surrounding an Islamic core is seen most clearly.

Sources of Inspiration


The Jerusalem mufti Hajj Amin Husseini (left, with Adolf Hitler, Berlin, November 28, 1941), leader of the Palestinian Arabs from the early 1920s to the 1940s, was a rabid Jew-hater who mixed Islam's millennial disparagement of Jews with modern themes of European anti-Semitism (notably The Protocols of the Elders of Zion) in indoctrinating his subjects.
Muslim Brotherhood founder Hassan al-Banna (1906-49) said he learned a great deal from the Nazis about the effectiveness of propaganda in spreading hatred of Jews.[2]Hitler himself makes two basic points in this connection: (1) "something of the most insolent lie will always remain and stick,"[3]and (2) the aim of propaganda is not to inform but to incite "wrathful hatred."[4] Hence, like the Nazis, modern jihadists, who derive much of their inspiration from the writings of Banna and others of the Brotherhood, often invoke such discredited works as The Protocols of the Elders of Zion, an anti-Semitic tract fabricated by the Russian secret police at the turn of the twentieth century, as evidence of a world Zionist conspiracy. They have resurrected the medieval blood libel and have accused the Jews of every evil, from spreading cancer to dispensing aphrodisiacs to Muslim women.[5]When jihadists are not busy denying the Holocaust, they take their cue from Hitler and blame the Jews for the outbreak of World War II and its bloody consequences.[6] Thus, for example, Palestinian Authority (PA) president Mahmoud Abbas argued in his book, The Other Side: The Secret Relationship between Nazism and the Zionist Movement, that less than a million Jews had been killed in the Holocaust and that the Zionist movement was a partner in the mass slaughter of the Jews.[7]
Alfred Rosenberg, perhaps the Nazis' most influential ideologue after Hitler, argued that Jews must be annihilated because the Aryan race had been "poisoned by Judaism" and not merely by Jewish blood: The essence of Jewish evil, he maintained, found its expression in Judaism, and both the "ism" and the essence were in the blood.[8] All Jews, thus, were essentially evil and must, therefore, be eliminated. Such notions are echoed by Sayyid Qutb, the most influential of the modern jihadist ideologues after Banna, who held that "Jews were by nature determined to fight God's truth and sow corruption and confusion,"[9] and that "the deeper cause of the Jewish hatred of Islam was the malevolent Jewish nature."[10]
As with the Nazis, the jihadists' aim is to eliminate this source of evil that threatens all of humanity. "Jihad and Jew-hatred belong together," German academic Matthias Küntzel correctly observes.[11] What drives this hatred is not the Jewish presence in the Middle East—it is the Jewish presence in the world. A televised diatribe delivered by the Egyptian cleric Muhammad Hussein Yaqub epitomized the jihadists' ideological position:
If the Jews left Palestine to us, would we start loving them? Of course not. … They are enemies not because they occupied Palestine. They would have been enemies even if they did not occupy a thing. … Our fighting with the Jews is eternal, and it will not end until the final battle … until not a single Jew remains on the face of the earth.[12]
The jihadist invocation of God to justify the murder of Jews echoes the inscription on the belt buckles of the Nazi SS:Gott Mit Uns—"God [is] with us." Hatred of the Jew is a holy hatred, pleasing to God and incumbent upon the pious Muslim or the loyal Nazi. Both groups portray their struggle as adhering to God's will but in effect take on the role of substituting for God. It is no coincidence that the charter of Hamas, the Palestinian branch of the Muslim Brotherhood, is called the "Charter of Allah": Hamas is Allah.[13]
Like the Nazis, the Islamist jihadists have formulated an ideology of absolutes rooted in a will to power that deems anything outside Dar al-Islam, the "realm of Islam," to be either illegitimate or evil. Absolutes allow no room for negotiation with "evil." For a jihadist to acknowledge the political legitimacy of the Jewish state would be to acknowledge the existential legitimacy of evil. Both the Nazi and jihadist forms of hatred of Jews are driven by a will to extermination. Thus Bernard Lewis writes that the era of murderous anti-Semitism that "began with the rise of Hitler did not end with his fall."[14] More than any other, the jihadist who embraced the Nazis' loathing of Jews and their extermination goals was Hajj Amin al-Husseini, leader of the Palestinian Arabs from the 1920s to the late 1940s.

Jerusalem's Mufti Prepares the Soil for the PLO

Husseini's entry into the politics of jihadism came in the wake of the signing of the Weizmann-Faisal agreement in January 1919, articles III and IV of which assured the Jews a homeland in Palestine.[15] After inciting riots in Jerusalem in 1920 with cries of "Kill the Jews. There is no punishment for killing Jews,"[16] Husseini fled the country and was sentenced in absentia to ten years in prison. When elections to select a new mufti were held in April 1921, the British High Commissioner for Palestine, Sir Herbert Samuel, bypassed the official process and appointed Husseini to the position in an effort to secure the domestic peace. This had the opposite effect: One of Husseini's first acts as mufti was to declare a jihad against the British and the Jews.[17] In August 1929, in a response to the mufti's cry that "he who kills a Jew is assured a place in the next world," Arabs went on a rampage throughout Palestine, leaving 133 Jews dead and 339 wounded.[18] On April 19, 1936, again at Husseini's incitement, rioting against the Jews erupted in Jaffa in what subsequently evolved into a three-year Arab revolt but not before the mufti had begun building his alliances with the Nazis.
In March 1933, Husseini had his first meeting with Nazi general consul Heinrich Wolff in Jerusalem, having earlier established connections with the Muslim Brotherhood. Husseini arranged for the Brotherhood to receive support from the Nazis in the 1930s and 1940s and later indicated that the Germans made it possible for him to engineer the Arab revolt of 1936-39.[19] On October 2, 1937, he met with Adolf Eichmann and Herbert Hagen, one of Eichmann's colleagues in the Gestapo's Department of Jewish Affairs:
Eichmann wrote glowingly of "the national and racial conscience" that he observed while amongst the Arabs. He reported that "Nazi flags fly in Palestine, and they adorn their houses with swastikas and portraits of Hitler."[20]
The meeting took place during the Arab "revolt," just months after the Peel Commission's report of July 7, 1937, which recommended a two-state solution to the tensions between Palestinian Jews and Arabs. That was not the solution that Husseini wanted, and Eichmann knew it.
Days later, on October 13, the mufti again fled Palestine for Lebanon to avoid arrest and possible deportation for inciting violence against the British Mandate government. Two years later, he set up his base of operations in Baghdad and joined with Rashid Ali al-Gaylani to lead a Nazi-backed takeover of the Iraqi government on April 1, 1941. By May 31, the British had successfully suppressed the coup but not before Husseini had issued a fatwa(religious edict) announcing a jihad against Britain and the Jews. Months later, on November 28, 1941, the mufti, whom the Nazis now deemed the "champion of Arab liberation," sat opposite Adolf Hitler, who assured him that the Nazis and the Arabs were engaged in the same struggle, namely, the extermination of the Jews.[21]
By the end of the year, Husseini had met again with Eichmann, by now tasked with executing the "Final Solution"; his deputy Dieter Wisliceny later testified that Eichmann had informed the mufti "of the plan concerning the 'Final Solution of the Jewish Question in Europe.'"[22] Eichmann's deputy also claimed that "the mufti was one of the initiators of the systematic extermination of European Jewry and had been a collaborator and advisor of Eichmann and Himmler in the execution of this plan."[23] Authors David Dalin and John Rothman have argued along these lines that "of the major Nazi leaders, Heinrich Himmler was the one with whom al-Husseini collaborated most actively and consistently … One of the common goals shared by al-Husseini and Himmler, who was the architect of the Nazis' 'Final Solution,' was the extermination of the Jews."[24] Indeed, in his memoirs, the mufti had no qualms about boasting of his intimate friendship with Himmler.[25]
Husseini had at his disposal six radio stations from which he issued regular Arabic language broadcasts urging Muslims in service to God to kill Jews everywhere. On December 11, 1942, he called Muslims to "martyrdom" as Germany's allies against the English and the Jews. "The spilled blood of martyrs," he cried, "is the water of life."[26] A week later, at a meeting of the Islamische Zentral-Institut, he recited verses from the Qur'an teaching that the Jews were the "most implacable enemies of the Muslims."[27] On November 2, 1943, he declared at a rally in the Luftwaffe Hall in Berlin, "The Germans know how to get rid of the Jews … They have definitely solved the Jewish problem. [This makes] our friendship with Germany not a provisional one, dependent on conditions, but a permanent and lasting friendship."[28]
The mufti's actions were as murderous as his words. As early as January 1942, Husseini had begun recruiting Muslims to serve in German SS killing units, the most infamous of which was the Mountain Handschar Division of 21,065 men.[29] Other Muslim SS killing units included the Skanderberg Division in Albania and the Arabisches Freiheitskorps in Macedonia. These murderous Muslim units played a major role in rendering the Balkans Judenrein(free of Jews) during the winter of 1943-44. As these units were doing their work, the mufti was taking other measures to hasten the slaughter of the Jews. According to Wisliceny and Hungarian Jewish leader Rudolf Kastner, Husseini wrote letters to the governments of Bulgaria (May 6, 1943), Italy (June 10, 1943), Romania and Hungary (June 28, 1943) demanding that their Jews be exterminated without delay.[30]
In a broadcast aired on January 21, 1944, Husseini continued to blend Nazism with jihadism, asserting that "the Koran says, 'You will find that the Jews are the worst enemies of the Moslems.' There are also considerable similarities between Islamic principles and those of National Socialism."[31] In fact, he enumerated seven points that Nazis and Muslims had in common: "(1) monotheism—unity of leadership, the leadership principle; (2) a sense of obedience and discipline; (3) the battle and the honor of dying in battle; (4) community, following the principle: the collective above the individual; (5) high esteem for motherhood and prohibition of abortion; (6) glorification of work and creativity: 'Islam protects and values productive work, of whatever kind it may be'; (7) attitude toward the Jews—'in the struggle against Jewry, Islam and National Socialism are very close.'"[32]
Two months later, Husseini enjoined his followers to "kill the Jews wherever you find them. This pleases God, history, and religion."[33] If "Islamic jihad blends religion and nationalism in its endeavor to annihilate Israel," as Ziad Abu-Amr says,[34] this statement not only echoes his incitement of the Arabs' anti-Jewish riots of 1920 and 1929 but also exemplifies Husseini's jihadist stance.
As the fighting that year dragged on, Husseini grew afraid that the war might end before the prime directive of the extermination of the Jews could be achieved. Twice he wrote to Himmler, urging him to use every means possible to complete the extermination of the Jews.[35]
When the war ended, Husseini became a Nazi war criminal. Nonetheless, he received a hero's welcome when he turned up in Egypt on June 20, 1946, thanks to the assistance of the French authorities. Ten days later, the Muslim Brotherhood newspaper al-Ikhwan al-Muslimin announced, "The Arab hero and symbol of al-jihad and patience and struggle is here in Egypt."[36] This paragon of jihadism soon met with Banna and Qutb to continue "the same struggle that Hitler and Germany—and Husseini himself—had been waging during the war," according to American academic Jeffrey Herf.[37] With the Nazis' extermination goals in mind, he also took under his wing a promising young man: Yasser Arafat.

Yasser Arafat and the PLO's Jihadist Agenda

In his Nazi mufti mentor, the future Nobel Peace Prize laureate discovered a true soul mate. Arafat expressed his admiration for the mufti until the end of his days, describing him in an interview published in the Palestinian newspaper al-Quds as his "model and hero."[38] This mentor enlisted him in the Muslim Brotherhood where he received his first military training at the hands of former Nazis.[39] In October 1959, Arafat and some of his colleagues founded Fatah, a word that means "conquest" and is a reverse acronym for Harakat at-Tahrir al-Filastini(The movement for the liberation of Palestine). Fatah's ultimate aim, as stated in its platform, is "the annihilation of the Zionist entity in all of its economic, political, military, and cultural manifestations."[40] In late May 1964, a gathering of 422 Palestinian activists in East Jerusalem established the Palestine Liberation Organization (PLO) and approved its two foundation documents—the organization's Basic Constitution and the Palestinian National Covenant.[41] By the end of the decade, the PLO had been overtaken by Fatah with Arafat appointed as chairman.
Anyone who wants to know what stands in the way of peace between the Israelis and the Palestinians need only read the Palestinian National Charter, which assumed its final form in July 1968.[42] Reminiscent of the Nazis' focus on blood purity, article 4 sets a similar tone, stating that "Palestinian identity is a genuine, essential, and inherent characteristic; it is transmitted from parents to children." The covenant allows no room either for negotiations or for a peaceful means of attaining their ends (articles 9, 10, and 21). Just as the Jews threatened the existence and the essence of the Aryan nation, so they threaten the existence and the essence of the Arab nation because "the destiny of the Arab nation and, indeed, Arab existence itself depends upon the destiny of the Palestine cause" (article 14); the elimination of the Jews is not merely a political issue but, most fundamentally, an existential, ontological issue.
Anything that might legitimize Jewish existence, then, must be debunked, which is the point of article 20: "Claims of historical or religious ties of Jews with Palestine are incompatible with the facts of history." The Jews simply have no place in Palestine, which must be made Judenrein. Furthermore, the implication of article 22 is that there is no place for the Jew anywhere: "Israel is the instrument of the Zionist movement and geographical base for world imperialism … Israel is a constant source of threat vis-à-vis peace in the Middle East and the whole world." Just as the Nazis would deliver humanity from the Jewish evil, so the PLO would save humankind; and just as the Nazis were willing to give the appearance of negotiations in the run up to World War II, winning Czechoslovakia without a single shot through the notorious Munich agreement,[43] so the PLO adopted in July 1974 the "phased strategy," stipulating that the Palestinians should seize whatever territory Israel is prepared or compelled to cede to them and use it as a springboard for further territorial gains until achieving the "complete liberation of Palestine."[44] Even as Arafat shook Yitzhak Rabin's hand on the White House lawn on September 13, 1993, he informed the Palestinians in a prerecorded, Arabic-language message broadcast by Jordanian television, that the Israeli-Palestinian declaration of principles, also known as the Oslo accords, was merely the implementation of the PLO's "phased strategy."[45]
Despite Arafat's declaration after the September 1972 massacre of eleven Israeli athletes at the Munich Olympic games that every Jew was a target and his subsequent proclamation that the "end of Israel is the goal of our struggle, and it allows neither compromise nor mediation … Peace for us means the destruction of Israel and nothing else,"[46] the United Nations welcomed the PLO as the representative of the Palestinians[47] and granted it observer status.[48] Small wonder that following that recognition, PLO chief Salah Khalaf had no qualms about asserting that an "independent state on the West Bank and Gaza is the beginning of the final solution,"[49] intentionally echoing the Nazi code word for the extermination of European Jewry that informed the PLO's own outlook.
In February 1979, just days after the Iranian Islamic revolution, Arafat was welcomed in Tehran[50] where he declared to the founding father of the Islamic Republic, Ayatollah Ruhollah Khomeini, "The path we have chosen is identical."[51] This embrace of the Iranian revolution, as well as Arafat's roots in the Muslim Brotherhood to which others of Fatah's founding fathers belonged, indicates that the PLO was not as secular as many claimed. In 1987, Arafat affirmed that "the religious trend is an integral part of the PLO," and Khalaf averred, "The beginning of the Islamic awakening lay in sanctified jihad, which was started by Fatah."[52]
Just a year prior to signing the Oslo accords, Arafat vilified the Jews—not the Israelis—using strongly religious imagery: "Damn their [the Jews'] fathers. The dogs. Filth and dirt … Treachery flows in their blood, as the Qur'an testifies."[53] In order to inculcate such a view in Palestinian children, Arafat saw to it that the agreement would allow the Palestinians to retain control over the curricula in their schools. Historian Efraim Karsh argues that "Arafat's indoctrination of hatred among Palestinian children was unparalleled since Nazi Germany."[54] In the years attending the Oslo accords, Arafat repeatedly compared his strategy to the one used by the Prophet Muhammad, who signed the Treaty of Hudaibiya with the people of Mecca in 628, only to break it when the situation shifted to his advantage.
The confluence between Nazi aims and jihadist thought continued unabated. Shortly after gaining control of the Gaza Strip and Jericho in accordance with the declaration of principles, Fatah leader Sakhr Habash stated that once the Palestinians had control of Gaza and the West Bank, they would proceed to the "final solution."[55] In October 1994, Arafat appointed Ikrima Sabri as mufti of Jerusalem; Sabri preached a rabid hatred of the Jews, using Qur'anic phrasing to denounce them as "descendants of pigs and apes," accusing them of involvement in a "world Zionist conspiracy," and blaming them in another confluence with Nazi imagery for every ill that had befallen humanity. On January 30, 1996, Arafat showed his hand and his indebtedness to Nazi thought when he told a group of Arab diplomats in Stockholm, "We plan to eliminate the State of Israel and establish a purely Palestinian state." Another Fatah-appointed religious leader, Ahmad Abu Halabiya declared in an October 2000 Friday sermon, "Have no mercy on the Jews, no matter where they are, in any country,"[56] making abundantly clear that for Fatah, like the Nazis and Husseini before them, the evil to be overcome was not a Jewish state but the presence of Jews in the world.
Arafat's death in November 2004 by no means changed Fatah's views on the extermination of the Jews. On August 4, 2009, after a lapse of twenty years, Fatah's Sixth General Assembly convened in Bethlehem where it reaffirmed the hatred of Jews that had fuelled its drive for the destruction of the Jewish state. The assembly called for a continued "armed struggle" against the Jews—as "a strategy, not tactic"—adding that the "struggle will not stop until the Zionist entity is eliminated and Palestine is liberated."[57] By this time, however, Fatah was in the midst of a power struggle with the Islamist group Hamas—not over the ultimate goal but over who would control its attainment. That power struggle continues to unfold.

Hamas's Jihadist Anti-Semitism

It is in the words of Hamas activists and leaders, and especially the organization's 1988 charter, that the link between Nazi ideology and triumphalist jihadism in the Palestinian "resistance" movements can be seen most clearly. As indicated in article 2 of its charter, Hamas is an offshoot of the Muslim Brotherhood;[58] its chief founder, Ahmad Yassin, grew up in awe of Nazi ally Hajj Amin Husseini.[59] Yassin's views on eliminating the Jews can be seen clearly in a 2000 Palestinian television broadcast where he proclaimed that Jews "must be butchered and killed, as Allah the Almighty said: 'Fight them: Allah will torture them at your hands, and will humiliate them and will help you to overcome them.'"[60]
Hamas makes "no distinctions between Jews, Zionists, and Israelis,"[61] which means their war is not about ending the Jewish "occupation" of Palestine but rather ridding the planet of Jews. As British academic Beverley Milton-Edwards noted, "The Hamas view of the Jewish people is not drawn solely from the pages of the Qur'an and Hadith [sayings and actions by Muhammad]. Its myopia is also the product of Western anti-Semitic [primarily Nazi] influences."[62] As a modern Islamist, jihadist movement, Hamas is defined by a distinctively modern mutation of Islamic hatred of Jews as exemplified in the writings of the Muslim Brotherhood's most influential jihadist ideologue, Sayyid Qutb. Qutb was known for quoting Islamic sources in his diatribes against the Jews to show that they are rejected by God and that on judgment day they shall "taste suffering through fire."[63] In his infamous essay "Our Struggle with the Jews," he quotes passages from the Qur'an, including, "You will surely find the worst enemies of the Muslim to be the Jews and the polytheists" (5:82), to show that "the Jews have confronted Islam with enmity from the moment that the Islamic state was established in Medina."[64] He continues with: "Everywhere the Jews have been they have committed unprecedented abominations."[65] Qutb's invocation of scripture and his use of a revisionist history are in keeping with a modern current in anti-Semitism, particularly when combined with his claim that the aim of world Jewry is to "penetrate into the body politic of the whole world and then … be free to perpetuate their evil designs."[66] This fear of a world Jewish conspiracy is distinctively modern, and the Muslim Brotherhood has bought into it.
The preamble of Hamas's charter quotes Muslim Brotherhood founder Hassan al-Banna's statement that "Israel will exist and will continue to exist until Islam will obliterate it."[67] When Banna made his assertion, the Jewish state did not yet exist, so the reference to Israel is a reference to the Jewish people.
Hamas understands itself to be functioning not merely as a political or religious movement but as the incarnation of God's governance of the universe. Article 1 in its charter states that Hamas is "based on the common coordinated and interdependent conceptions of the laws of the universe." Accordingly, Hamas's deeds and aspirations are a reflection of God's laws of the universe. The organization extends its reach into a realm beyond that of the Nazis: Whereas the Nazis insisted on the purity of blood, the jihadists insist on the purity of their very being since what is at stake is the ultimate annihilation of the Jewish presence in the world.[68] As Banna put it, in its pure form, Islam regulates all of being—"the affairs of men in this world and the next"[69]—so that "the mission of the Muslim Brotherhood is pure and unsullied, unblemished by any stain."[70] Relying upon a famous hadith, article 7 of the charter states, "The Prophet, Allah bless him and grant him salvation, has said: 'The Day of Judgment will not come about until Muslims fight the Jews [killing the Jews], when the Jew will hide behind stones and trees. The stones and trees will say, 'O Muslims, O Abdulla, there is a Jew behind me, come and kill him.'" Nature itself rebels against the existence of the Jews: Natural law, therefore, requires the eradication of the Jews. Thus there can be no compromise, no peace with the Jewish state which, by definition, is an evil and unnatural entity.
For Hamas then, the issue of Palestine is not about land or the "right of return" or what shall be the capital of the future state, it is about universal, revealed truth and is beyond negotiation. This explains why
initiatives, and so-called peaceful solutions and international conferences, are in contradiction to the principles of the Islamic Resistance Movement. Abusing any part of Palestine is abuse directed against part of religion. Nationalism of the Islamic Resistance Movement is part of its religion…. There is no solution for the Palestinian question except through jihad.[71]
Article 15 states that "it is necessary that scientists, educators and teachers, information and media people, as well as the educated masses, especially the youth and sheikhs of the Islamic movements, should take part in the operation of awakening [the masses]." Thus it ends with the refrain from the famous collection of hadith by the renowned, ninth-century Muslim scholar al-Bukhari: "I will assault and kill, assault and kill, assault and kill [the Jews]."[72] Hamas also echoes Hitler's assertion that "only the greatness of the sacrifices will win new fighters for the cause"[73] when it proclaims that a good Muslim mother must indoctrinate her children for "religious duties in preparation for the role of fighting awaiting them."[74] Such a call to arms has, in recent years, transformed murder into martyrdom: The jihadist's ticket to paradise must be purchased not with his own blood but with Jewish blood.
Hamas's view of the Jew as a pervasive, all-powerful presence that threatens humanity echoes Hitler's insistence that the Jew is an "invisible wire puller" who by stealth conspires to rule the world.[75] It also underlies their view of the Jew as a threat not only to the Arabs of Palestine but to all of humanity, as stated in article 22: Jews "were behind the French Revolution, the communist revolution, and most of the revolutions … They formed secret societies … They were able to control imperialistic countries and instigate them to colonize many countries … There is no war going on anywhere without having their finger in it." The Jew is behind every war—a belief shared by Hamas and Hitler. Therefore, the Jews are the source of every evil, a point reiterated in article 28: "The Zionist invasion [of the world] is a vicious invasion. It does not refrain from resorting to all methods, using all evil… They aim at undermining societies, destroying values, corrupting consciences, deteriorating character, and annihilating Islam … Israel, Judaism, and Jews challenge Islam and the Muslim people."
Article 32 takes the theme a step further: "When they will have digested the region they overtook, they will aspire to further expansion, and so on. Their plan is embodied in the Protocols of the Elders of Zion … Leaving the circle of struggle with Zionism is high treason, and cursed be he who does that." The invocation of the Protocols as a proof text is, of course, a method also employed by the Nazis bringing to mind Banna's assertion that he had learned much from the Nazis about the use of propaganda.
In Hamas's worldview, evil is rooted not only in the Jews but in Judaism itself. Unlike the rest of humanity, the Jew can be neither redeemed nor rehabilitated, any more than one could make Satan into a saint. The only way to liberate humanity is to cast the satanic Jew into hell, and, as the embodiment of God on earth, Hamas takes the lead in that endeavor: Hamas is humanity's savior. To abandon its mission would be to renounce its followers' place in paradise.

Conclusion

Politicians who are entrusted with securing the peace in the Middle East fail to see reality. Inasmuch as negotiators will not name the evil they confront, they remain blind to it. Enjoying the complicity of the media, leaders in the Obama administration and elsewhere refuse to refer to Islamist fascists as either Islamists or as fascists.
Such a position reflects an inexcusable, willful ignorance of the history, religion, culture, and languages that go into the making of modern jihadism. What must be understood above all is this: Hamas and Fatah have developed a theological and ideological justification that precludes any negotiations that would lead to a lasting peace with a Jewish state. At best, one can expect an application of the PLO's phased strategy, which gives the illusion of peace without renouncing its goal of Jewish extermination. Neither Hamas nor Fatah can agree in good faith to any peace with the Jews since in their eyes to do so would amount to treason or apostasy or both. What then is to be done beyond naming the evil? Simply stated, Islamist jihadism must be eliminated, and given their ideological stances, neither Hamas nor Fatah can be a viable partner in peace; therefore, their removal from power is a prerequisite to any future for Israelis and Palestinians alike. Whether the present revolutionary turmoil sweeping the Arab world will produce such a result remains to be seen.
David Patterson is Hillel Feinberg Chair in Holocaust studies at the University of Texas at Dallas. This article is based on research done for his book A Genealogy of Evil: Anti-Semitism from Nazism to Islamic Jihad (Cambridge University Press, 2011).

vrijdag 5 augustus 2011

Geen Landbelofte geen Vrede !

Onderstaand artikel heeft 22 februari jl. ook in het ND gestaan. Het betreft o.a. een gespreksverslag met een vooraanstaand Palestijns Christen, die ik heb ontmoet tijdens mijn reis door gebieden die gecontroleerd worden door de Palestijnen, 
zoals Hebron en Ramallah.


Op dinsdag 15 februari stond in het deze krant een artikel namens de drie directeuren van het IKV/Pax Christi, Cordaid en ICCO. Dit als reactie op een opiniestuk van de heer Naftaniël van het CIDI.
Kern van het betoog van deze drie directeuren is geweest dat Naftaniël de plank misslaat, dat de olijfboomcampagne een vreedzaam protest is. Tevens geven de heren aan dat ze kritisch zijn over Israëls overheidsbeleid dat een bezetting in stand houdt en dat ondanks protesten het bouwen van nederzettingen doorgaat, hetgeen een rechtvaardige en duurzame vrede in de wegstaat.
Een duurzame vrede ! Jammer dat deze drie heren in hun stuk wederom alleen kritiek uitoefenen op alleen Israël, zonder een paar voorbeelden van missstanden te benoemen die aan de andere kant van de door hun veroordeelde muur worden begaan door de Palestijnse overheid.
Maar dit is een gegeven, waar nauwelijks tegen te vechten is, deze blinde en eenzijdige benadering. Wat mij echter prikkelt in hun stuk is het herhaaldelijk gebruikte woord duurzaam. Dit woord wil ik specifiek koppelen aan de christelijke achtergrond van deze organisaties.
Enkele weken geleden heb ik een reis door de Palestijnse gebieden gemaakt, waarin ik onder andere een bezoek heb gebracht aan Jericho, Bethlehem, Ramallah en Hebron.
Tijdens dit bezoek heb ik een dag lang opgetrokken met een vooraanstaand Palestijns Christen, hetgeen voor mij een schokkende en ontnuchterende ontmoeting is geweest. Deze vooraanstaande Christen vroeg, voordat ons 8 uur durende gesprek/ discussie startte inzake de Palestijnse kwestie, internationale politiek en wat voor hem Christen zijn betekende, of ik filmde voor de Nederlandse Tv of dat het voor privé-doeleinden was. De "deksel" ging er van af toen bleek dat ik filmde voor privé- doeleinden.
1.     Hij verwerpt het oude testament, simpelweg  vanwege het feit dat iedereen weet wie dat geschreven heeft, namelijk de Joden. Dat is dus geschreven ter rechtvaardiging van hun eigen, onmenselijke daden.
2.     Hij geloofde niet in een verhaal dat God zich een volk en een land heeft gekozen en het volk opdracht heeft gegeven het land binnen te trekken. Een liefhebbende God zou zo'n opdracht niet geven waardoor vele andere volken zouden worden uitgemoord. Dus, wederom een bewijs van vervalsing door de Joden. God heeft zichzelf geen volk gekozen en al helemaal geen land.
3.     Het conflict is geen conflict sinds 1948, maar een conflict van een paar duizend jaar oud, sinds de Joden hun land binnentrokken
4.     Hij zal nooit accepteren onderdeel te zijn van een staat bestuurd door Joden
5.     Als Palestijns Christen is hij in de eerste plaats Arabier en daarna pas Christen. Tenslotte stammen de arabieren af van Ismaël en heeft hij zodoende ook veel meer betrokkenheid met moslims dan met Joden. Arabieren en Palestijnen zijn de oorspronkelijke bewoners, de Joden/Israëliërs al duizenden jaren een luis in de pels en van tijd tot tijd, zo ook nu, zijn het bezetters geweest.
6.     Hij neemt het Europese Christenen kwalijk dat ze de Palestijnen met het "Joden-probleem" hebben opgezadeld. Europa heeft eerst zelf 6 miljoen Joden vermoord en de rest "hier gedumpt". Wij zijn de oorzaak van hun probleem.
7.     De problemen in het Midden-Oosten en de rest van de wereld worden veroorzaakt door de Joden. Ze hebben het geld, de macht, ook in Egypte, Jordanië en de rest van de wereld.
8.     Op mijn vraag of God niet, zoals hij heeft beloofd, de nakomelingen van Ismaël inderdaad rijk heeft gezegend met zoveel nakomelingen, zoveel grondgebied en zoveel natuurlijke rijkdommen antwoordde hij bevestigend. Hier gaf hij echter aan dat de Arabische volken en hun cultuur zelf de grootste belemmering zijn voor vooruitgang. De leiders zijn corrupt, onderdrukken de massa, houden ze arm en dom. Het volk is niet gewend, door de paternalistische- en stammencultuur en het gezag van stamoudsten, zelfstandig te denken en te handelen. (hoe bijzonder de ontwikkelingen in o.a. Egypte van de laatste weken).

Juist omdat dit een vooraanstaand Palestijns Christen is die deze uitspraken heeft gedaan ben ik tot de conclusie gekomen dat nooit, maar dan ook nooit, zonder aanvaarding van het oude testament, en hiermee aanvaarding van Gods belofte aan Israël, bevestigd in het nieuwe testament in o.a. Romeinen 11, er uitzicht is op werkelijke, duurzame, vrede. 


Als Christenen de bijbel niet van kaft tot kaft willen aannemen,  leidt dit tot een enorm egoïstische vorm van religie. We passen maar toe wat ons uitkomt. Als we niet aanvaarden dat door alle ellende heen, God zijn plan tot uitvoering brengt, ook nu , in het Midden-Oosten, o.a. door zijn volk terug te laten keren naar Zijn land, dan is onze hoop op een Duurzame Vrede niets waard en nooit realiseerbaar.


Het idee dat wij mensen een uitweg kunnen vinden uit dit conflict, bijvoorbeeld door het principe "land-voor-vrede", is een grove miskenning van Gods Soevereine handelen en ongeloof in Gods woord, zoals hij ons dat gegeven heeft in de Bijbel, zowel in het oude als nieuwe testament.


En juist dat is hetgeen waar  ik zoveel moeite mee heb  in de houding van de drie directeuren van organisaties met een Christelijke achtergrond. Het ontkennen, niet willen begrijpen, niet willen accepteren of niet willen uitdragen, van Gods Heilsplan met deze wereld en het hiermee niet willen accepteren dat God een plan heeft, "om Uwentwil", met zijn volk en land. Ik ben ervan overtuigd dat het wel accepteren van dit feit zeker zal  leiden tot meer genuanceerdheid en voorzichtigheid in de oordeelsvorming aangaande dit conflict.


Als Christenen kunnen wij niet anders doen dan bidden voor een spoedige terugkeer van onze Koning, hulp bieden aan alle hulpbehoevenden en vooral loslaten het idee, dat wij als mens het Israëlisch/Palestijns conflict kunnen oplossen. 
We zouden hierdoor Gods plan dat leidt tot een echte Duurzame Vrede wel eens kunnen vertragen.

zondag 31 juli 2011

VN voert felle campagne om Joodse historie Jeruzalem uit te wissen

In de oude 'stad van David' is een maquette te bewonderen die laat zien hoe Jeruzalem er tijdens de periode van de eerste Tempel uitzag.

De wetenschappelijke en culturele afdeling van de Verenigde Naties, UNESCO, voert een felle, inquisitie-achtige campagne om de duizenden jaren oude joodse historie in de stad Jeruzalem te ontkennen en zelfs compleet uit te wissen. Zo eist de UNESCO onder druk van het machtige Arabische / moslimblok dat Israël onmiddellijk stopt met alle archeologische activiteiten in de Oude Stad van Jeruzalem, omdat hierdoor telkens nieuw bewijs voor de Bijbelse geschiedschrijving boven tafel -of beter gezegd: boven de grond- komt. Het besluit, dat door consensus ook door de Westerse leden van de UNESCO werd ondersteund, is het zoveelste antisemitische initiatief van de VN, wiens primaire doel het lijkt het bestaan van de joodse staat onmogelijk te maken.

In 2009 gaf de UNESCO Jeruzalem de titel van 'hoofdstad van de Arabische cultuur'(!) en werkte de VN organisatie nauw samen met de Palestijnse Autoriteit en belangrijke Arabische vertegenwoordigers bij het protesteren tegen de 'Israëlische bezetting van het heilige Jeruzalem'. Andere steden die dezelfde titel kregen waren Algiers, Damascus, Cairo, Tunis, Amman, Beiroet en Khartoum.

Zolang de wereld blijft geloven in de in de Bijbel gepresenteerde feiten en daarmee in de onlosmakelijke band tussen het joodse volk en het land Israël, is het voor de Arabieren lastig om op overtuigende wijze duidelijk te maken dat Israël een bezettingsmacht is. De UNESCO helpt de Arabieren en moslims een handje door deze joodse historie in het Midden Oosten als onbetekenend af te schilderen. De joodse wortels in Israël voeren terug tot 4000 jaar geleden, maar de UNESCO probeert het te ontkennen.

UNESCO werkt nauw samen met Islamitische Conferentie
Vooral koning David maakte van Jeruzalem een joodse hoofdstad bij uitstek, een stad die zelfs in tijden van zware vervolging nooit totaal verlaten werd door de joden. De 'stad van David' archeologische vindplaats is daarom een belangrijk doelwit van de UNESCO, juist omdat hier Bijbelse artefacten, oude graven en koninklijke zegels worden gevonden. De UNESCO behandelt de Israëlische archeologen echter als nationalistische marionetten.

Dat komt mede omdat de UNESCO de afgelopen jaren is gaan samenwerken met de ISESCO, de culturele afdeling van de Organisatie van de Islamitische Conferentie. De ISESCO verspreidt de leugenpropaganda dat de Bijbelse historie en de joodse tempels zijn verzonnen, dat joodse monumenten eigenlijk islamitische schatten zijn die door de 'Zionisten' zijn gestolen en dat de Israëlische archeologische opgravingen 'criminele activiteiten' tegen de moslims zijn.

De UNESCO gaat zo ver in het steunen van de moslimlanden dat de Joden enkel nog als 'bezettende kolonisten' worden weggezet - en dat terwijl het juist de moslims zijn die in de zevende eeuw het land zijn binnengevallen en hebben uitgeplunderd. Maar plotseling zijn de moslims de afstammelingen van de inheemse 'Kanaänieten', een volkomen ongefundeerde claim die door geen enkele niet-islamitische historicus wordt onderschreven.

Joodse heilige plaatsen als islamitisch verklaard
In 2010 besloot de UNESCO dat zowel het graf van Rachel als dat van de Aartsvaders in Hebron -overduidelijk Bijbelse figuren- 'moslim moskeeën' zijn. Er volgde geen enkel protest uit het Westen. De UNESCO negeert het feit dat in Hebron ook het graf van de allereerste richter, Otniel Ben Kenaz, ligt, alsmede de graven van de generaals en vertrouwelingen van koning Saul en koning David en de graven van Ruth en Jesse, Davids overgrootmoeder en zijn vader. Geen enkel woord van de UNESCO over het feit dat Rachel, de vrouw van Jacob en de gezegende moeder der joden, unaniem wordt gezien als één van de belangrijkste vrouwen uit de Bijbel.

Tijdens de Tweede Intifada in het jaar 2000 veroordeelde de UNESCO Israël voor 'de verwoesting en beschadiging van het culturele erfgoed in de Palestijnse gebieden', dat 'een misdaad tegen het gemeenschappelijke culturele erfgoed van de mensheid' zou zijn. Daarentegen bleef de UNESCO muisstil toen een groep Palestijns tuig het graf van Jozef, een belangrijke joodse heilige plaats, vernielde, en op die plek een moskee neerzette.

Palestijnse terroristen vielen ook het graf van Rachel aan. 41 dagen lang konden joden het graf niet bezoeken, maar de UNESCO sprak er geen enkele veroordeling over uit. Recent werden er tientallen joodse graven op de Olijfberg vernield. Het was de zoveelste keer dat de Palestijnsen een aanval pleegden op de oudste begraafplaats van het judaïsme, waar joden als sinds Bijbelse tijden worden begraven. En de UNESCO? Die bleef opnieuw zwijgen als het graf.

Talloze anti-joodse besluiten
De UNESCO gaat prat op een lange lijst besluiten waarin de joodse staat wordt geboycot en geïsoleerd. Op 7 november 1974 besloot de UNESCO om Israël alle hulp op het gebied van onderwijs, wetenschap en cultuur te onthouden vanwege de veronderstelde verandering van het historische karakter van Jeruzalem. Op 20 november werd Israël vervolgens uit de Europese regionale groep gestoten, een anti-Joods besluit dat pas in 1978 werd teruggedraaid nadat de VS als protest dreigde om zijn bijdrage van $ 40 miljoen aan de UNESCO stop te zetten.

Maar de oorlog van de UNESCO tegen Israël ging gewoon door en werd zo erg, dat de VS, Groot Brittannië en enkele andere Westerse landen in 1984 besloten de organisatie te verlaten. In 1989 verklaarde de UNESCO onverstoord dat de Israëlische 'bezetting van Jeruzalem' door middel van 'bemoeienissen, vernielingen en veranderingen' de heilige stad vernietigde. De toenmalige burgemeester van Jeruzalem, Teddy Kollek, sprak daarop openlijk zijn 'intense walging' over de UNESCO uit.

In 1990 viel de UNESCO opnieuw Israël aan vanwege de 'onherstelbare veranderingen' aan Jeruzalems architectonische erfgoed en de teloorgang van de schoonheid van de stad. Toenmalig UNESCO directeur Frederico Mayor boycotte in 1993 een wetenschappelijke conferentie in Jeruzalem, ondanks de buitengewone en onomstreden wetenschappelijke prestaties van Israël. Zo produceert de joodse staat per inwoner het hoogste aantal wetenschappelijke publicaties en heeft het de meeste musea per inwoner ter wereld.

Palestijnse misdaden genegeerd
In 1996 organiseerde de UNESCO op zijn hoofdkwartier in Parijs een symposium over Jeruzalem. Niet één joodse of Israëlische groep werd daarvoor uitgenodigd. En toen een UNESCO delegatie in 1998 Jeruzalem bezocht, weigerden ze Israëlische officials te ontvangen. Ook heeft de VN organisatie in het verleden opgeroepen tot financiële sancties tegen Israël en heeft het honderden resoluties aangenomen waarin de Israëlische activiteiten in Judea en Samaria -het Bijbelse hartland van het joodse volk- worden bekritiseerd.

In de 'Cairo Verklaring voor het Behoud van Jeruzalems Antiquiteiten' van 2001 beschuldigde UNESCO Israël er valselijk van de islamitische antiquiteiten op de Tempelberg en in de Oude Stad te vernietigen. Dit was een weinig verhulde poging om de aandacht af te leiden van de Palestijnse misdaden tegen de archeologische opgravingen en historische gebouwen in de Israëlische hoofdstad. Tijdens de 50e verjaardag van de VN weigerde de UNESCO in een resolutie over de Tweede Wereldoorlog ook maar één woord te wijden aan de Holocaust, ondanks het verzoek van Israël om melding te maken van de massale genocide op (minstens) 6 miljoen joden door de Nazi's.

Joodse geleerde postuum 'bekeerd' tot de islam
De UNESCO neemt steeds krankzinnigere maatregelen omdat de joodse staat ondanks alle aanvallen nog steeds op zijn eigen plek bestaat. Zo gaf de organisatie de joodse arts en theoloog Maimonides -Rabbi Moshe Ben Maimon- plotseling een islamitische naam: Moussa ben Maimoun, waarmee de Rabbi door de geschiedvervalsers van de VN postuum tot de islam werd 'bekeerd'! (Over 50 jaar gebeurt hier hoogstwaarschijnlijk hetzelfde en zal Willem van Oranje als vrome moslim in de geschiedenisboekjes worden beschreven - X.)

Tijdens de Middeleeuwen nam de Franse inquisitie de boeken van Maimonides in beslag en werden deze verbrand. Nu, vanaf de elegante Parijse boulevards, volgen de moderne inquisiteurs van de UNESCO hetzelfde verschrikkelijke pad en proberen ze uit alle macht de geschiedenis, de wereld en vooral het land Israël permanent Judenrein te maken.

Bovenstaand artikel is afkomstig van  www.xandernieuws.punt.nl

zaterdag 30 juli 2011

Breivik is geen Christen, niet gelovig, maar een zieke geest.


In het Nederlands Dagblad van donderdag 28 juli jl. stond onderstaand artikel. Van verschillende kanten wordt het Christendom, of conservatief Christelijk in een kwaad daglicht gezet, doordat in de media verscheen dat Breivik een "fundamentalistische Christen" zou zijn.

Breivik heeft niets met de inhoudelijke kant van het Christendom. Dat kan ook niemand volhouden na zijn daden, die vanuit geen enkele Christelijke overtuiging te rechtvaardigen zijn. Onderstaand artikel geeft een goede analyse.



De lege winkel van Anders Breivik


Het christendom is voor Anders Breivik slechts nuttig als cultuur, bruikbaar voor de orde in de samenleving, net als bij Napoleon. Maar meer nog is hij de zwarte ridder, die kaf van koren moet scheiden.

Toen duidelijk werd dat de bomaanslag in Oslo en de schietpartij op het eiland Utøya niet het werk waren van een allochtone jihadist, maar van een autochtone Noor, wilden we een passende verklaring die kon gelden als tegenhanger van het moslimfundamentalisme. Omdat Anders Behring Breivik op zijn facebookprofiel bij religie ‘christen’ had ingevuld, lag het bevrijdend antwoord voor de hand: de dader was een fundamentalistische christen. Op de Vlaamse commerciële televisie (VTM) noemde een in der haast bijeengeroepen ‘deskundige’, onwetend dat Noren lutheranen zijn, de dader zelfs ‘extreem katholiek’. Het scheelde niet veel, of sommigen zochten naar verklaringen in het geloof zelf.
Nu blijkt van dat alles niets waar te zijn. Katholiek is Breivik al helemaal niet (katholieken moet je met een vergrootglas zoeken in Noorwegen), laat staan dat hij daarin extreem zou zijn (wat dat ook mag wezen). Kerkganger is hij al evenmin, niet in de lutherse staatskerk en ook niet bij een sekte, laat staan dat er fundamentalisme aan te pas zou komen. Eigenlijk is hij niet eens gelovig, schrijft Breivik in zijn 1500 bladzijden tellende handleiding 2083, al is die opgesierd met het rode kruis van de Tempeliers. Hij vindt het christendom nochtans belangrijk. Niet om erin te geloven, maar om het te gebruiken.
Nu is Breivik niet de eerste die het geloof wil gebruiken voor politieke doelstellingen. Napoleon wist dat de kerk goed was voor de morele orde van de samenleving, toen hij uitriep: ‘Eén pastoor is tien gendarmes waard!’ Op die lijn zat eigenlijk ook de Vlaamse socialistische politicus Steve Stevaert, toen hij het geloof nuttig noemde. Breivik zegt eveneens dat het christendom bruikbaar is voor de orde. Maar eigenlijk zit zijn denken over het ‘nut’ van het christendom in een andere traditie; die van de nieuwe-ordebewegingen: in Frankrijk Action française, in Nederland de NSB, die het christendom vaag cultureel omschreef als ‘essentiëelen inhoud van den geest onzer natie’.
cultuur
Het christendom is daarbij dus niet zozeer geloof (want wie gelooft in een liefhebbende God, kan moeilijk haat preken) en nog minder ethiek (want wie zich beroept op de christelijke moraal, kan moeilijk moord als een middel zien), maar ‘cultuur’. Maar wat betekent ‘cultuur’ hier? Niets!
Onze samenleving die het interculturele gesprek moet aangaan, moet het christelijke fundament van haar cultuur weer blootleggen om tot gesprek te kunnen komen van identiteit tot identiteit. Bij iemand als Breivik gaat het echter niet om een fundament, maar om een uithangbord. Desnoods een uithangbord bij een lege winkel. En dat bord zegt: moslim komt er niet in! Meer niet. Dat is de kern van het verhaal van Breivik (met helaas gruwel tot gevolg) en ook van dat van onze ‘extreemrechtse’ mensen (met slechts kletspraat tot gevolg): hun eigen cultuur is leeg. Precies dat verklaart ook het amalgaam bij Breiviks ‘cultuurbeeld’.
zwarte ridder
Anders Breivik was trots op zijn Vikingachtergrond. Hij gaf zichzelf ook de titel van ridder in de Orde van de Tempeliers. Hij liet zich eveneens fotograferen met het schort om van de Vrijmetselaarsloge van Oslo waartoe hij wel behoorde. Breivik schraapte zijn identiteit bijeen uit werelden die historisch noch inhoudelijk iets met elkaar te maken hebben, maar één ding delen: wat we erover weten heeft meer met fictie dan met werkelijkheid te maken.
Wie van de mythe de geschiedenis maakt, creëert een gevaarlijke denkwereld. Hij vindt immers een groots verleden uit waaraan de toekomst moet worden gespiegeld. Zijn blonde haren en zijn blauwe ogen - de mythe van de arische Übermensch - bevestigden Breivik in zijn overtuiging dat hij de brug was tussen dat verleden en die toekomst.
De werkelijkheid van de samenleving lag in de weg. Daarom trad Breivik als een zwarte ridder uit de mythe de werkelijkheid binnen. Om te scheiden: kwaad van goed, kaf van koren, onkruid van gewas.
‘Wreed maar noodzakelijk’, noemde hij achteraf zijn moordpartij. Breivik meende te weten waar de vijand zich bevond, de vijand van zijn mythisch wereldbeeld. SS-leider Himmler beriep zich eveneens op de noodzaak van de wreedheid om de Endlösung te rechtvaardigen. Ook hij had voor zichzelf en zijn SS een germaanse mystiek uitgedacht die een samenraapsel was uit allerlei ‘romantische’ mythes. Flauwekul maar wel ‘nuttig’.
Als we dan toch een tegenhanger van het moslimfundamentalisme zoeken, dan zit deze precies daar: de wegens onwetendheid geconstrueerde fictie. Zoals de jihadisten de islam én hun cultuur niet kennen, kent Breivik niets van het christendom en onze cultuur.
Mark van de Voorde is publicist en raadgever van Belgische premier Leterme en Belgische vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken Vanackere