Timmermans stelt de verkeerde prioriteiten

Dat Minister Timmermans als minister van Buitenlandse Zaken een uitdagende en complexe portefeuille beheert zal niemand vreemd in de oren klinken. De noodzaak om de juiste prioriteiten te stellen evenmin.

Daarom roept het ook vragen op dat Timmermans meent werk te moeten maken van het op de juiste wijze laten labelen van Israëlische producten die gemaakt worden in nederzettingen. Timmermans is van mening dat de producten die in deze nederzettingen gemaakt worden niet gelabeld mogen worden als Israëlische producten, omdat de nederzettingen niet in Israël zouden liggen.

De logische vervolgvraag is waar dan wel ?

De Nederzettingen liggen voornamelijk in Judea en Samaria, voor de liefhebbers de Westbank genaamd. Dit zijn gebieden die door Egypte en Jordanië in 1948 zonder rechtsgrond zijn bezet na een agressieoorlog en die door Israël in 1967 in een verdedigingsoorlog zijn veroverd op deze landen. De term Westbank is overigens ingevoerd in 1950 toen Jordanië het gebied annexeerde.

Maar als het niet Israëlisch grondgebied is, wiens grond gebied is het dan wel ?

In het vredesverdrag dat Israël en Jordanië hebben gesloten in 1994 wordt het midden van de Jordaan aangegeven als internationale grens. De status van de betwiste gebieden wordt nadrukkelijk opengehouden, omdat hier over onderhandeld moet worden met vertegenwoordigers van de Palestijnse gemeenschap. Alleen die is tot op het bot verdeeld: Hamas accepteert in zijn geheel geen Joodse staat en Fatah-leiders spreken met dubbele tong: een Engelse die zegt vrede te willen en een Arabische die zich onwrikbaar en afwijzend opstelt jegens Israël.

Palestijns grondgebied is het op dit moment niet, aangezien er formeel geen Palestijnse staat bestaat. Zoals ook de Oslo akkoorden van 1993 bepalen zal door onderhandelingen het definitieve grondgebied vastgesteld moeten worden, waarbij een van de belangrijkste uitgangspunten van resolutie 242 gewaarborgd dient te worden, namelijk dat het resultaat moet leiden tot veilige grenzen voor de staat Israël. Wel is het mogelijk dat er nederzettingen zijn die, als gevolg van de noodzakelijke onderhandelingen en een definitief akkoord,  blijken te liggen op grondgebied dat straks mogelijk definitief toebehoort aan een toekomstige Palestijnse staat. Minister Timmermans loopt in feite dus voor de troepen uit.

Zolang de omliggende Arabisch-Islamitische wereld, ondanks dat Israël formeel vredesverdragen heeft met Jordanië en Egypte, er alles aan doet om op alle mogelijke manieren het bestaan van de staat Israël te ondermijnen, is minister Timmermans in zijn handelen voor de Arabisch-Islamitische wereld een dankbaar verlengstuk in hun niet aflatende strijd tegen Israël.

Het handelen van Timmermans voelt dan ook nadrukkelijk als “Internationaal onrecht” dat Israël wordt aangedaan. Timmermans zou zich dan ook in zijn prioriteitstelling eerst en vooral moeten richten op hoe de internationale gemeenschap een positieve wending kan geven aan de compleet mislukte en uit de hand gelopen Arabische lente, die in Syrië in twee jaar tijd al meer doden heeft veroorzaakt dan tijdens het meer dan 65 jaar durende Israëlisch-Palestijns conflict. Meer dan 70.000 doden in Syrië en duizenden andere doden in andere Arabische landen die te “kampen” hebben met de Arabische-lente die door het Westen zo bejubeld wordt.

Als resultaat van deze Arabische-lente komen nu leiders aan de macht die deze getroffen staten omvormen van een politieke dictatuur tot een religieuze dictatuur. De toekomst zal uitwijzen dat dit niet alleen gevolgen heeft voor Europa en de rest van de westerse wereld, maar dat dit vooral enorme gevolgen heeft voor Israël.

Als Timmermans niet over de schaduw van de zandkorrel Israël kan heen stappen en zich niet in de eerste plaats gaat richten op de uitzichtloze en dorre woestijn waarin Israël zich bevindt, dan zal er in de toekomst heel waarschijnlijk een moment komen dat Timmermans alleen met een groot schuldgevoel en misschien zelfs wel met weemoed terug kan denken aan de verrukkelijke wijnen uit Judea en Samaria, de Golan Hoogvlakte of misschien wel wijnen afkomstig van de heuvels van Jeruzalem.