4 mei: Dodenherdenking, een nieuwe holocaust is in de maak.

Op 4 mei, dodenherdenking, stond er een artikel van Manfred Gerstenfeld op de opiniepagina van het ND. Titel: Kans op tweede holocaust.

Het is 4 mei, 21:05 uur, als ik  dit schrijf. Ik heb met mijn vrouw en kinderen geluisterd naar de verschillende toespraken. De zwijgende stemmen die toch spreken, de lessen die getrokken moeten worden uit het verleden om een nieuwe holocaust te voorkomen. Het raakt me allemaal en de angst vliegt me aan.

Zoals Gerstenfeld schrijft: Een nucleair Iran is een bedreiging voor het bestaansrecht van Israël. En toch voelt dat als “de ver van mijn bed show” .  Mijn angst wordt veroorzaakt  door het besef dat het gevaar van veel dichterbij komt, zelfs van binnenuit.

Van binnenuit de kerken, gevaar vanuit  medechristenen. 

Van der Laan had het in zijn toespraak op de Dam over “rekenschap afleggen”.  Dat moeten wij ook als Christenen. Rekenschap afleggen over 2.000 jaar Christelijk Antisemitisme, vanaf bijvoorbeeld 325 n.C. met het Concilie van Nicea, tot Luther die een puur anti-Joods 7-stappenplan opstelde.

Luther, die door Hitler als een van de grootste Duitsers allertijden werd genoemd.

En nu,  anno 2012,  neemt de anti-Joodse houding weer toe, ook binnen de kerken, onder Christenen.

Onder invloed van eenzijdig bericht gevende media,  gebrek aan kennis van de ontstaansgeschiedenis van het  huidige land Israël,  dwalende theologische visies zoals vervangings- of vervullingsleer en vergeestelijking van Israël en het gebrek aan kennis van het  Woord zelf van die kerkgangers die vooral voor het goede gevoel op Zondag naar de kerk willen, krijgt het leugenachtige onkruid kans wortel te schieten binnen onze eigen muren.

We worden Israël moe.  “Geef toch land voor vrede” wordt Israël vaak vanuit de kerkbank toegeschreeuwd. “Israël is een apartheidsstaat”, “Gaza is een concentratiekamp” en  “Israël zuivert de Palestijnse gebieden en Oost-Jeruzalem”  zijn krachttermen die vaak gehoord worden binnen de muren van de kerk.

Gerstenfeld schrijft dat velen een tweede Holocaust niets kan schelen. Als je het zou vragen dan zou dit uiteraard ontkent worden. Maar ik vermoed dat velen, net als voor de tweede wereldoorlog, zich gewoonweg niet bewust zijn van het feit dat ze bewust of onbewust een klimaat creëren dat een tweede holocaust mogelijk maakt.

Israël komt steeds meer alleen te staan. Onderdruk van de lauwheid van velen,  waarin klakkeloos zonder eigen verdieping en onderzoek van nieuws ”feiten” en onderzoek van de Heilige Schrift, worden langzamerhand de randvoorwaarden opnieuw gecreëerd.

Een verblinde geest in deze is ook Van Agt, die tijdens een recente lezing voor Islamitische studenten  niet ageerde tegen de woordkeuze “Israël is het kankergezwel in het Midden-Oosten dat weggesneden dient te worden”

Zoals Gerstenfeld ook beschrijft is dit een gebruikelijke aanduiding van Israël  in de omliggende landen.

Van Agt greep deze lezing niet aan om uitgerekend voor dit Islamitische publiek de geestelijke / religieuze dimensies van het Israëlisch-Palestijns conflict in deze context bespreekbaar te maken.

Een tweede Holocaust is in de maak. Gerstenfeld benoemt Iran, maar zover hoeven we niet te gaan. Het gevaar ligt ook dicht bij huis.

Is dit  niet wat overdreven , zult u als lezer nu misschien denken.

Ik stel die lezer een tegenvraag: Kunt u garanderen dat de mensheid echt en voldoende geleerd heeft van het ontstaan van en het proces dat geleid heeft tot de Holocaust?

Ik durf die vraag niet positief te beantwoorden. Daar is de gelatenheid, de lauwheid, de onwil om zich te verdiepen in het Israëlisch-Palestijns-Arabisch-Islamitisch conflict  te groot voor.

Wij zijn vooral bezig met onszelf, ons eigen geluk, ons eigen goede gevoel, onze eigen zoektocht naar de juiste spirituele invulling. Alles wat dat in de weg staat ervaren we als lastig en ongewenst. Zo krijgt de vorst van de leugen ook nu weer vrij spel en roepen we: “Geef die Palestijnen toch gewoon hun land”

“Ich habe es nicht gewusst”  zal voor u als lezer niet meer opgaan.

Ik hoop ook niet dat we dit ooit nog hoeven uit te spreken en dat ik dus geen gelijk krijg.

Maar de bijbel is helder: Voor Israël zal een grote tijd van benauwdheid aan breken. Gelukkig kunnen we vanuit diezelfde bijbel weten en vertrouwen op dat Michael dit volk zal bijstaan.

God is trouw, tot in alle eeuwigheid.