Een evaluatie van het "vredesproces" tussen Israël en de Palestijnen

Afgelopen vrijdag hielden Abbas en Netanyahu hun speech voor de VN. Zowel qua inhoud als uitkomst waren deze toespraken niet verrassend. Alhoewel ik niet blind ben voor politieke motieven vond ik de speech van Abbas weer schrijnend leugenachtig

Palestijnen die vrede willen ? Tja, veel burgers zouden dat zeker willen, maar dan vooral in hun eigen land, randvoorwaarden voor vrede, veiligheid en democratie die gesteld moeten worden door de eigen Palestijnse leiders voor hun eigen bevolking.
Wat betreft de Palestijnse leiders ben ik er zeker niet van overtuigd dat ze daadwerkelijk vrede willen. Zolang het haatonderwijs over Joden voortduurt, pleinen en straten vernoemd worden naar zelfmoordterroristen, de haat tegen Joden groter is dan de liefde voor hun eigen kinderen, Hamas überhaupt geen JOODSE staat accepteert, is er natuurlijk geen enkel zicht op daadwerkelijke vrede.

Onderstaande video geeft trouwens een aardig beeld van het zogenaamde vredesproces en de daadwerkelijke bereidwilligheid van de Palestijnse leiders om tot vrede te komen.
Stel, echt stel, dat er een vredesverdrag komt, wat zou dat betekenen voor de Palestijnen en met name Hamas ? Dan zou de legitimiteit onder hun strijd wegvallen tegen Israël, hun echte doel is namelijk geen vrede met Israël, maar Israël vernietigen als staat. Dat heb ik zelf niet verzonnen, dat staat in het Handvest van Hamas en wordt keer op keer tot op de dag van vandaag ook uitgesproken.

Maar goed, kijk voor het vredesproces eens naar onderstaande video.

Kanttekeningen bij reactie van Plaisier op brochure Onopgeefbaar Verbonden

Maandag 19 september jl. vond in Nijkerk de studiedag  van het Platform Kerk en Israel plaats. Onderdeel hiervan was de reactie vanuit de PKN door A.J. Plaisier op de brochure "Onopgeefbaar verbonden"

In de eerste plaats wil ik begrip tonen voor de lastige positie van Plaisier, die inhoudelijk moet reageren op allerlei uiteenlopende meningen binnen de PKN op het Israëlisch Palestijns conflict. Een conflict waarbij qua reacties iedere jota op een weegschaaltje wordt gelegd.

Toch heb ik moeten constateren dat de reactie van Plaisier  vooral een veilige "bestuurlijke" reactie is, gericht op het vermijden van polarisatie en de scherpe kanten afhalend van de verschillende standpunten. Als een vader die zijn zonen maand tot gematigdheid en het zicht op elkaar niet te verliezen. Moeilijke complexe zaken niet uitdiepen om de onderlinge vrede te bewaren.

Maar kan zo'n reactie in relatie tot het Israëlisch Palestijns conflict wel? Mag, moet je niet meer verwachten van het leiderschap van de PKN? Is de reactie niet te veel gericht op "de club bij elkaar houden" dan op de inhoud? Of heeft Plaisier weldegelijk zijn visie/ de officiële PKN visie op dit conflict uiteengezet en twijfelt hij dus echt aan de landbelofte?

Wat mij opviel is de opmerking van Plaisier inzake de visie van de opstellers van het document Onopgeefbaar Verbonden dat dit vooral een normatieve geschiedenisvisie is en dus niet op het heden en de toekomst. Dat vind ik nogal een stelling. Staat het oude testament niet vol van voorzeggingen, juist ook m.b.t. het handelen van God met zijn volk in de toekomst ?

Of acht Plaisier deze voorzeggingen niet meer relevant?

Uit zijn reactie concludeer ik tevens dat voor hem het oude testament niet meer is dan geschiedenis en dat in het Nieuwe testament alles samenkomt en het oude dus ook oud en afgedaan is!

Dat in het OT geschreven staat dat God de Joden uit alle landen bijeen zal brengen wordt volgens hem in het NT niet ondersteunt. Dus afgedaan? Maar dat is een vreemde redenering.

Net zoals iedere schrijver van een boek aan het begin van een nieuw hoofdstuk niet zal beginnen met de opmerking dat al wat daarvoor geschreven nog steeds van kracht is, gebeurt dat ook niet in het NT. Zolang niet geduid wordt dat het geschrevenen niet meer telt, mag de lezer er van uitgaan dat het verhaal voortgaat. Nog belangrijker: Veronderstellen dat het NT iets ANDERS zegt dan het OT betekent impliciet dat God, die door profeten heeft gesproken, onbetrouwbaar is.  Het getuigt misschien wel van de hoogmoed waar Paulus ook over spreekt indien we aannemen dat God in het NT niet meer bedoeld wat in het OT beschreven staat.

Toch kan de redenatie van Plaisier ook uit iets anders voortkomen. Steeds spitst de discussie zich toe of de universaliteit van het Heil in Jezus Christus een plan met Gods volk in de wegstaat of zelfs overbodig maakt.

Zou het niet zo kunnen zijn dat naast het Heil in Jezus Christus God ook een plan heeft met het Joodse volk en dat er geen keuze gemaakt hoeft te worden? Zou juist, gezien de weg die God is gegaan met zijn volk in het verleden en alle voorzeggingen in het OT, dit niet duiden op de nog immer grote relevantie van het OT en hebben we niet te makkelijk ons blikveld versmald tot "slechts" de betekenis van het Heil in Jezus Christus ?

Zoals Plaisier zelf Paulus citeert inzake het mysterie van de weg van God met Israël, wil ik wijzen op Exodus 19:5-6 En Gij zult een koninkrijk van priesters zijn en een heilig volk!

Ligt mogelijk hierin niet voor ons een bijzonder en verborgen geheimenis?

Verstandig lijkt het mij om de bijbel in zijn complete samenhang te blijven onderzoeken en te beschouwen als een geheel en ons niet te laten vangen in een gedwongen keuze voor of Israël of voor Jezus, een keuze voor of het OT of het NT. Israël is mijn inziens geen vervanger voor Christus of andersom, maar maken beiden onderdeel uit van Gods plan.

Jezus en Israël centraal stellen, verdieping, samen met onze Joodse broeders, continue het gesprek blijven aangaan en faciliteren, is naar mijn idee de roeping van de PKN, meer dan alleen te kiezen voor bestuurlijke veiligheid.