Palestijnen hebben een eigen staat verdiend

Palestijnen hebben een eigen staat verdiend.

Donderdag 29 november heeft de VN terecht met een overgrote meerderheid gestemd voor opwaardering van het Palestijns lidmaatschap van de VN. Grote klasse. Daar is de Palestijnse bevolking ook hard aan toe en verdient dit meer dan ooit. 

Na alle "toenaderingsgeschenken" die de afgelopen weken door de Palestijnen getracht zijn af te leveren in Israël, is de Israëlische ondankbaarheid de druppel die mijn emmer heeft doen overlopen.

Ik heb er nog eens goed over nagedacht.

Samengevat komt het hier op neer:

1.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat zij 65 jaar lang, vanaf de eerste dag in haar bestaansrecht, zijn aangevallen en niet zijn erkend door Israël. De Arabieren, nu Palestijnen, hebben met man en macht geprobeerd om met de omliggende landen Israël in het zadel te helpen en alle noodzakelijke ondersteuning te geven. Helaas heeft Israël dit keer op keer hoogmoedig afgewezen. En zie, Israël is nu in democratisch opzicht een vreemde eend in de regio. Eigen schuld.

2.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een staat omdat zij aantoonbaar, zoals de VN in haar regels heeft bepaald, voor opwaardering van het VN lidmaatschap in aanmerking komt omdat ze duidelijke grenzen heeft, een stabiele eenduidige regering en een macht die in staat is de orde te bewaken. De samenwerking tussen de verschillende vredelievende fracties in Palestina is een voorbeeld voor en een sieraad in de wereld.

3.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat door vrije verkiezingen lieden aan de macht zijn gekomen die openlijk, en niet in het geniep, politieke opponenten volgens goed Westers en democratisch gebruik, achter de brommer voortslepen door de straten. Zo maak je tenminste goed duidelijk met wie je een meningsverschil hebt. Geen achterkamertjes politiek.

4.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat haar leiders hebben aangetoond perfect om te kunnen gaan met verscheidenheid. Als het nodig is creëer je een soort van autonome gebieden. Gewoon, vriendelijk naar elkaar, elkaar respecterend, conflict mijdend.

5.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat haar leiders er alles aan doen om de banden aan te halen met de vrije democratische wereld in plaats van met bizarre regimes zoals Iran, Libanon, Egypte, Syrië etc. Welnee, een Arabische lente in Palestina zal nooit plaatsvinden door de perfecte levensomstandigheden die gecreëerd zijn door de leiders.

6.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat omdat voor de Palestijnse bevolking vrijheid van meningsuiting gewaarborgd is. Kritiek op het regeringsapparaat, ook al is die niet altijd opbouwend, wordt geduld en kan vrij geuit worden in de publieke ruimte, kranten, social media etc.

7.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat iedereen kan zijn wie hij of zij wil. Of je nu Christen bent, Homo, Jood, Moslim, wat dan ook, alles kan, alles mag, alles in vrijheid.

8.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat men een grote afkeer heeft van geweld. Straten worden vernoemd naar alle Nobelprijs winnaars voor de Vrede. Aan goede intenties geen gebrek.

9.     De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat zij de speelgoed industrie een enorme boost geeft door de aanschaf van allerlei speelgoed raketjes en ander materiaal, om de jeugd vooral maar te leren hoe pijnlijk en nodeloos het geweld is in de landen om hen heen. Nee, afkeer van geweld giet je met de paplepel in.

10. De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat ze de Joden attenderen op de “geschiedenis” van het land Palestina en de meer dan 3.000 jaar durende afwezigheid van het Joodse volk in Palestina. Geen psychiater kan hier tegen op. Gewoon recht door zee, of liever het Joodse volk in zee. Water is tenslotte een van de primaire levensbehoefte.

11. De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat, omdat hun leiders zo goed zijn het Christendom terug te brengen naar de wortels. Niks een Joodse Messias, Jezus was een Palestijn. Herijking, dat is wat het Christendom in die zin nodig heeft en dat nu ondersteund wordt door deze Palestijnse visie.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ongekend dat het Palestijnse volk, waarvan de vroege leiders al zo lang overleden zijn dat ik mij de namen van de laatste 3 leiders van een Souvereine Palestijnse staat niet meer kan herinneren, nog steeds die staat niet hebben waar ze zo recht op hebben.

Zodra zij hun staat hebben en Israël de blokkade van bouwmaterialen heeft stopgezet, kunnen de Palestijnen musea gaan bouwen, waarin de geschiedenis van het Palestijnse volk bijeengebracht kan worden.

Ik doe dan ook een oproep aan alle verzamelaars om beelden, munten, boekrollen, landkaarten, postzegels, stempels, kleding etc uit de vroege geschiedenis van dit prachtige volk te verzamelen en beschikbaar te stellen aan de toekomstige Palestijnse Regering van nationale trots.

Het zal me een museum worden..... lege schappen, vitrinekasten en kale muren, gefinancierd door de internationale gemeenschap. 

Christelijk antizionisme in het Midden-Oosten

Christelijk antizionisme in het Midden-Oosten


In het Reformatorisch dagblad van 1 oktober 2011 stond een artikel van Martin Janssen. Onderwerp was het Christelijk antizionisme in het Midden-Oosten. We zijn nu een jaar verder. Helaas moeten we constateren dat de situatie voor Israel verder verslechterd is. De Arabische lente heeft gezorgd dat politieke dictaturen worden vervangen door religieuze dictaturen, hetgeen automatisch een verslechtering betekent van de veiligheid van Israel.

Maar ook binnen de Westerse Kerk brokkelt de steun voor Israel verder af, door gebrek aan kennis van en zicht op de Joodse wortels van het Christendom. Ook door een uitgekiende en geraffineerde strategie van de Arabisch Christelijke kerk in het Midden-Oosten neemt de steun in het Westen af.


Veel westerse Christenen zijn in de veronderstelling dat Palestijnse of Arabische Christenen broeders/zusters in geloof zijn, dat zij dezelfde God eren, de God van Abraham, Isaac en Jakob. Dat is maar zeer de vraag. De kerk in het Midden-Oosten erkent grote delen van het oude testament niet, omdat....dit door Joden is geschreven.

Arabische Christenen zijn in de eerste plaats vooral Arabisch en dan pas Christen. Het feit dat het Joodse volk in opdracht van God zelf het beloofde land moest veroveren en binnengaan, vechten zij aan. In een van mijn eerdere blogs heb ik hier ook al aandacht aanbesteed.

http://israeleenstaatterdiscussie.blogspot.nl/2011/08/geen-landbelofte-geen-vrede.html

Een sterk kerkelijk anti-judaïsme en antizionisme heeft zich dan ook ontwikkeld binnen de kerken in het Midden-Oosten.

Het is dan ook pijnlijk te constateren dat de Westerse Kerk de achtergrond van Arabische Christenen niet meeweegt in haar mening/houdinig t.a.v. het Midden-oosten conflict. Te vaak vereenzelvigen Westerse Christenen zich te makkelijk met Arabische Christenen, zonder dat beseft wordt dat onder hen het Ani-Judaisme, Antisemitisme en Antizionisme net zo aanwezig zijn als in de rest van Arabisch Islamitische wereld.

De Palestijnen hebben een zeer geraffineerde theologie opgezet om het Christendom volledig van zijn Joodse wortels te ontdoen en daarmee de steun voor de Palestijnse zaak vanuit het Westen te vergroten. Deze theorie wordt de Palestijnse Bevrijdingstheologie genoemd. Een theologie die door een club als Sabeel ook omarmd wordt en waar verschillende predikanten binnen de PKN zich mee identificeren.

Om inzicht te hebben in de achtergronden van het christelijk antizionisme in het Midden Oosten heb ik het artikel van Martin Janssen onderstaand integraal overgenomen:


Israël heeft niet alleen te vrezen van de fundamentalistische islam. Ook vele christelijke leiders in het Midden-Oosten stellen het land, en de Joden, voortdurend verantwoordelijk voor de vaak benarde situatie van hun kerken.

Nog slechts weinig optimisten geloven dat de storm van politieke onrust en bloedvergieten die sinds enkele maanden door het Midden-Oosten raast, uiteindelijk zal resulteren in meer democratische en rechtvaardige rechtsstaten. Voor Israël lijken er nieuwe dreigingen aan de horizon te verschijnen. Volgens sommige deskundigen is de huidige situatie de bedreigendste voor de Joodse staat sinds de Zesdaagse Oorlog van 1967. Meer nog dan Israël leven de oude christelijke gemeenschappen in de Arabische wereld in een toestand van existentiële onzekerheid en zelfs regelrechte angst. En het is de wind van de fundamentalistische islam die deze vrees aanwakkert.

Protocollen

Het is daarom voor menig westerling des te onbegrijpelijker dat veel christelijke leiders in het Midden-Oosten, van gewone priesters tot patriarchen, voortdurend Israël verantwoordelijk stellen voor de vaak benarde situatie van hun christelijke kerken. George Saliba bijvoorbeeld, een Syrisch-orthodoxe bisschop in Libanon, zei recentelijk tijdens een televisie-interview dat „de bron van alle onrust en burgeroorlogen in het Midden-Oosten het zionisme is, dat diepe wortels heeft in het judaïsme.” De Joden zijn volgens deze bisschop verantwoordelijk voor de financiering van alle onrust, „omdat dit in overeenstemming is met hun Protocollen van de Wijzen van Sion.” Dit soort verklaringen staat niet op zichzelf, maar vormt veeleer een vast patroon. De bloedige terroristische aanslag van oktober 2010 op de Mariakerk in Bagdad ligt nog vers in het geheugen. Deze aanslag, waarbij tientallen christenen het leven lieten, werd gepleegd door islamitische militanten van al-Qaida, die onmiddellijk na de aanslag vol trots de verantwoordelijkheid hiervoor opeisten. Dit weerhield de melkitische patriarch Gregorius III Laham er echter niet van om op de Iraakse televisie te verklaren „dat deze terroristische aanslagen op Iraakse christenen deel uitmaken van een zionistische samenzwering tegen de islam.” Volgens de patriarch hadden de aanslagen niets van doen met de islam, maar alles met het zionisme, „met de bedoeling de Palestijnen hun rechten te ontzeggen.”


Vermoord

Terecht wordt gesteld dat dit soort uitspraken van kerkelijke leiders in het Midden-Oosten de kwetsbaarheid van de christelijke kerken in deze regio weerspiegelt en hun angst om de woede van de islamitische meerderheid te wekken. Maar met evenveel recht kan men erop wijzen dat andere religieuze minderheden in het Midden-Oosten, zoals de ye-zidi’s, de baháien en de mandeeërs, in dezelfde moeilijke situatie leven zonder dat hun religieuze leiders hiervoor voortdurend Israël of het zionisme verantwoordelijk stellen. Hoe dit verschil in reactie te verklaren? Tot ver in de negentiende eeuw waren veel Europese consuls en westerse toeristen die de Arabische wereld bezochten, diep geschokt door het venijnige en openlijke antisemitisme van de oosterse kerken, met name in het Heilige Land. Ze verhalen bijvoorbeeld hoe Joden die het waagden om langs de Heilig Grafkerk in Jeruzalem te lopen, zonder pardon door christenen werden vermoord. Volgens de overlevering is de kerk gebouwd op de plaats waar Christus zowel gekruisigd als begraven zou zijn; het Heilig Graf. Het was hier in Palestina dat de vroeg-christelijke kerken van het Oosten direct werden geconfronteerd met de Joodse erfenis.


Huisvuil

Er ontstond een kerkelijk anti-judaïsme dat zich ontwikkelde rond twee theologische basisbegrippen. Enerzijds de notie dat de Joden hun eigen God hebben gedood en daarom permanent veracht en vernederd dienen te worden, en anderzijds het idee dat de christelijke kerk de synagoge heeft vervangen. De kerk was het nieuwe en ware Israël. De vernedering van de Joden en hun erfenis in het Heilige Land kreeg op verschillende wijze vorm. Historische bronnen uit de vierde en de vijfde eeuw vermelden dat de plaats in Jeruzalem waar eens de Joodse tempel had gestaan, op last van achtereenvolgende patriarchen was veranderd in de opslagplaats van het huisvuil van de stad. De déjudaïsering van Jeruzalem werd bijna verheven tot sacraal principe. Toen de islamitische kalief Umar ibn al-Khattab in het jaar 637 Jeruzalem veroverde, werd hem door patriarch Sophronius slechts één vraag gesteld. Terwijl de christelijke Byzantijnse wereld om hem heen in elkaar stortte, vroeg de patriarch de islamitische kalief om het besluit van de kerk dat Joden verbood in Jeruzalem te wonen, te handhaven.


Eigen vervangingstheologie

Na de islamitische veroveringen in de zevende eeuw bemerkten de christenen in het Midden-Oosten tot hun grote schrik dat de islam zijn eigen vervangingstheorie had. Binnen de islamitische theologie vervangt de moskee zowel de synagoge als de kerk en bovendien worden Joden en christenen als ”lieden van het boek” veelal gezien als één groep, die onderworpen werd aan dezelfde vernederende bepalingen van het befaamde beschermingspact (de dhimma). Die situatie duurde voort totdat in de negentiende eeuw onder druk van de Europese koloniale machten deze dhimma geleidelijk aan werd afgeschaft. In de dertien eeuwen echter dat Joden en christenen gezamenlijk onderworpen waren aan dit islamitisch beschermingspact zijn er talloze voorbeelden aan te wijzen van christelijke kerken die de Joden beschuldigden van rampspoed, hun door de moslims aangedaan. Zo werd in het jaar 1009 de Heilig Grafkerk in Jeruzalem verwoest door de legers van de Egyptische kalief Al-Hakim. De christelijke kerken in Jeruzalem gaven hiervan echter de Joden de schuld – met als gevolg dat er in Europa, waar dit bericht enkele maanden later met ontzetting werd ontvangen, een felle Jodenvervolging losbarstte. De huidige kerkelijke leiders in het Midden-Oosten, die voortdurend Israël en het zionisme beschuldigen in verband met de moeilijke situatie van hun christelijke gemeenschappen, lijken hiermee dus een oude traditie voort te zetten.


Verdreven

Tot eind negentiende de eeuw waren de christenen uit het Midden-Oosten en de Joden in zekere zin elkaars lotgenoten binnen het islamitisch concept van de ”lieden van het boek” die ervan beschuldigd werden Gods Woord te hebben vervalst en daarom vernederd dienden te worden. De komst van de Europeanen maakte een einde aan deze situatie en vanaf dit punt scheidden zich de wegen van de Joodse en de christelijke gemeenschappen. Het was tevens de tijd van allerlei vormen van nationalisme. Het Joodse nationalisme resulteerde uiteindelijk, in 1948, in de stichting van de staat Israël. In de daarop volgende decennia zouden de vrijwel volledige Joodse gemeenschappen uit de Arabische landen verdreven worden.


Overlevingsstrategie

Heel anders zou het de christelijke gemeenschappen vergaan. Zowel de Britten als de Fransen propageerden het ideaal van een multicultureel seculier Arabisch nationalisme. De christenen in de Arabische wereld zouden de vurigste aanhangers hiervan worden, in de hoop op deze wijze de Arabische samenlevingen te kunnen seculariseren. Het anti-zionisme en na 1948 de strijd tegen de staat Israël vormden echter de kern van dit Arabisch nationalisme. De christenen, die zich bewust waren van hun kwetsbare positie, zagen in de gezamenlijke strijd met de Arabische moslims tegen Israël een overlevingsstrategie. Dit antizionisme sloot in Palestina bovendien nauw aan op het oude theologische anti-judaïsme, dat –anders dan in Europa– nooit herzien werd.

Palestijnse fedajien

De Palestijnse kwestie ontwikkelde zich na 1948 tot hét centrale thema van de Arabische wereld en vooral de Palestijnse kerken gaven hier een gevaarlijke theologische wending aan. Op 2 september 1983 eindigde de Palestijnse leider Yasser Arafat een perconferentie in Genève met de volgende woorden: „Jezus Christus was de eerste Palestijnse fedajien (islamitische martelaar), die Zijn zwaard droeg op de weg over welke heden de Palestijnen hun kruis dragen.” Deze uitspraak illustreert de politisering van Jezus ten behoeve van de Palestijnse kwestie in de oorlog tegen Israël. Hij maakt deel uit van wat later de Palestijnse bevrijdingstheologie zou worden genoemd. Kern hiervan was de déjudaïse-ring of palestinisering van de Bijbel, waarbij de geschiedenis en de identiteit van het Joodse volk werden overgedragen op de Palestijnen. Waarmee Israël een bedrieger werd die de Palestijnen, als de eigenlijke dragers van de Bijbels geschiedenis, wilde uitroeien. Het waren Arabische christenen en niet de moslims die deze bevrijdingstheologie uitwerkten, omdat zij degenen waren die de Bijbel kenden.


Schrappen

In de oude vervangingstheorie werd de christelijke kerk gezien als het nieuwe Israël. In deze nieuwe vervangingstheorie echter, die de Palestijnse kerken uitwerkten, werden Jezus, Maria en de profeten Palestijnen, wat in zekere zin aansloot op het islamitisch denken dat hen allen zag als moslims. Hoe succesvol deze theorie was, bleek reeds in 1988, toen de anglicaanse synode in Nieuw-Zeeland onder druk van de anglicaanse bisschop van Jeruzalem besloot de woorden Sion en Israël uit de liturgie van de kerk te schrappen. Deze Palestijnse bevrijdingstheologie kreeg in 1994 een vaste structuur in het Sabeel Ecumenical Liberation Theology Center, dat gevestigd is in Jeruzalem. Het werd gesticht door de anglicaanse priester Naim Ateek. Het was deze Sabeelorganisatie die in 2009 het zogeheten Kairosdocument opstelde, waarin christelijke kerken in het Westen ertoe werden opgeroepen Israël te boycotten en met economische sancties te straffen. Het lijkt sindsdien de officiële politiek te zijn geworden van veel kerkelijke leiders in het Midden-Oosten, die het zionisme voortdurend verantwoordelijk stellen voor de gestage christelijke exodus uit hun regio.


Hebreeuwse wortels

Het is een veelgehoorde uitspraak dat de islam, in tegenstelling tot het christendom, geen reformatie en verlichting heeft doorgemaakt. Men kan hier echter aan toevoegen dat deze stelling ook lijkt op te gaan voor een aantal christelijke kerken in het Midden-Oosten. Het antizionisme van de Arabische wereld sloot nauw aan bij het oude theologische anti-judaïsme, en veel kerkelijke leiders zagen hierin een instrument om hun gedecimeerde christelijke kuddes te beschermen. Het Arabische nationalisme heeft echter gefaald en de fundamentalistische islam met zijn felle anti-Israël retoriek heeft de wind mee. En net als in de oude situatie is wederom dit antisemitisme het enige wat de kerkelijke leiders in het Midden-Oosten gemeen hebben met radicale islamisten. Met echter één wezenlijk verschil. De antizionistische agenda heeft be-wezen de positie van de fundamentalistische islam te versterken. Maar een christendom dat zijn eigen, Hebreeuwse wortels ontkent, slaat daarmee zijn eigen fundament weg – wat bewezen wordt door de snel groeiende diaspora van Arabische christenen in het Westen.




Verklarende woordenlijst

– Fundamentalistische islam: Stroming in de islam die vindt dat de islam alle aspecten van het leven moet beheersen en dat hun interpretatie van de islam aan anderen moet worden opgelegd.

– Protocollen van de Wijzen van Sion: Een fictief ‘verslag’ van een vergadering die in 1897 zou hebben plaatsgevonden in Basel, waarop Joodse leiders een samenzwering voor Joodse we-reldheerschappij zouden hebben gesmeed.

– Al-Qaida: Wereldwijd fundamentalistisch terreurnetwerk, opgericht door wijlen topterrorist Osama bin Laden.

– Zionisme: Een nationale beweging en ideologie die een Joods thuisland of Joodse staat ondersteunt in het gebied waar in vroegere tijden de Israëlitische koninkrijken Israël en Judea la-gen.

– Yezidi’s: Aanhangers van een geloofsovertuiging waarin men christelijke, islamitische en heidense elementen terug-vindt.

– Bahai: godsdienst die vooral de spirituele eenheid van de mensheid benadrukt.

– Mandeeërs: Aanhangers van een gnostische geloofsstroming die Johannes de Doper als hun laatste profeet be-schouwen. Als eerste profeet wordt Adam vereerd.

– Kalief: Islamitisch bestuurder en beschermer van het geloof.

– Dhimma: Niet-moslims met een beschermde status in een islamitisch land.